Trainingen | MotorCross Cursus Supermotorschool

 Motocross Cursus

(bewerkte) foto Supermotorschool

Inleiding

Medio december 2022 werd ik door Perry Donkers, instructeur bij de Supermotorschool, benaderd met de vraag of ik geïnteresseerd was in een Motocross cursus. Perry had mijn bericht over de Supermototraining gelezen die ik in 2015 bij de Supermotorschool gevolgd had. Hij nodigde mij uit om ook een Motocross training te volgen en om hier ook een verslag over te schrijven.

Natuurlijk hebben we hier (vooraf) goed overleg over gehad omdat ik het belangrijk vind dat ik eerlijk en open mijn mening moet kunnen verwoorden. Als iets positief is, dan is het gemakkelijk om erover te schrijven, maar ook de minder goede kanten moeten beschreven kunnen worden. Gelukkig was dat ook de insteek van Perry en heb ik de uitnodiging met plezier aangenomen.

Hieronder kun je lezen hoe ik mij op de training heb voorbereid en hoe ik die Motocross cursus (training) heb beleefd.

 

De MotoCross cursus bij de Supermotorschool

Na het contact met Perry heb ik natuurlijk eerst de website van de Supermotorschool geopend en daar de inhoud/ opzet van de Motocross cursus bekeken. De cursus is zodanig opgezet dat je, bij wijze van spreken, ook zonder enige ervaring kunt deelnemen. Je leert de grondbeginselen van de Motocross op een Yamaha YZ450F of een WR450F motor. Natuurlijk is het wel handig dat je motor kunt rijden want als je die vaardigheid niet hebt, dan maak je het jezelf wel heel moeilijk en is het fun-gehalte natuurlijk een stuk lager. De prijs is all-in; de instructie, het huren van de motor, het huren van de kleding en de lunch.

En aangezien ik nog nooit op een officieel Motocross circuit had gereden of de grondbeginselen van de Motocross had geleerd, leek het mij wel erg leuk om te doen.

Voorbereidingen

Als motorrijder weet ik natuurlijk dat het handig is om je voor een Motocross cursus voor te bereiden. Het is niet alleen een technische sport, maar ook een sport die een behoorlijk lichamelijke inspanning vraagt. Dan is het wel zo handig om ervoor te zorgen dat je je hierop voorbereid zodat je ook optimaal kunt genieten van zo’n dag. De basis rij-technieken kunnen ze je wel leren, maar je conditie kunnen ze niet verbeteren tijdens zo’n cursus.

Voor mij betekende dit nog meer en gerichter werken aan m’n conditie na de ingrijpende open-hart operatie in september 2022. Doorgaans volgt na een dergelijke operatie een revalidatietraject dat minimaal 6 – 12 maanden duurt. Gelukkig had ik de laatste jaren al een dagelijks sportschema gevolgd en was het nu zaak om zo snel mogelijk weer spiermassa & kracht op te bouwen. Daarnaast moest ik een plannetje bedenken hoe ik het beste de fysieke inspanningen om kon gaan zodat mijn hartslag niet te hoog zou oplopen.

Daarnaast heb ik via mijn contactpersoon bij Duell EU navraag gedaan of het mogelijk was om geschikte crosskleding te kunnen lenen. Bij Duell TMV kreeg ik vervolgens een mooi basissetje Amoq kleding, een crosshelm en crossbril in bruikleen. Natuurlijk had ik die spullen ook gewoon bij de Supermotorschool in bruikleen kunnen krijgen, maar nu had ik nieuwe spulletjes en dat is ook wel prettig.

  

De Motocross Cursus

Enkele dagen voor de cursusdag kregen we van Perry nog aanvullende informatie en werden ook de laatste formaliteiten (via e-mail) afgehandeld. De grote vraag was echter of de cursus door zou gaan omdat het meerdere dagen en veel geregend had. De crossbaan op het Circuit de Landsard in Eindhoven was op verschillende plaatsen dan ook te slecht geworden.

Gelukkig heeft het weer toch redelijk meegewerkt en zo ben ik op vrijdag 24 maart 2023, onder een bewolkte lucht, naar het Circuit de Landsard in Eindhoven gereden.

Voor de kantine, waar we door Perry Donkers en Marcel van Duren verwelkomd werden, stonden de motoren netjes opgesteld. Dat is altijd weer mooi om te zien, zeker als ze nog zo mooi schoon zijn. Dat zou echter snel veranderen.

foto Supermotorschool

Na het welkomstwoord en de aanvullende informatie over de dagplanning, de groepsindeling en andere informatie konden we groepsgewijs omkleden en de crosskleding aantrekken. Voor de mensen zonder crosskleding lagen shirts, broeken, knie- onderbeenbeschermers, handschoenen, laarzen, helmen en crossbrillen klaar. Ik kon toen mijn geleende Amoq-setje, aangevuld met kniebeschermers en m’n eigen Adventure laarzen aantrekken.

Het is heel vreemd, want hoeveel trainingen ik in m’n leven ook gevolgd heb, het blijft altijd een spannend moment voor de start van een training. Maar dat is ook weer een positief signaal want dan weet je dat je geest en je lichaam alert zijn voor wat er komen gaat.  

Daarna was het opstellen bij de motoren en kregen we van Marcel en Perry de werking van de motoren uitgelegd. Hierbij werd vooral aandacht besteed aan de koppeling. Ik denk dat de meeste cursisten al wisten hoe ze motor moesten rijden en van sommige deelnemers vermoed ik dat ze al vaker op een crossmotor hadden gereden. Voor de twee jonge vrouwen was een lichtere machine beschikbaar.

We werden in twee groepen, elke groep bestaande uit 9 personen, opgesplitst zodat er telkens een groep kon rijden terwijl de andere groep kon kijken en uitrusten. En dat laatste was zeker geen overbodige luxe, maar dat zouden we al snel ondervinden.

foto Supermotorschool

Eerst even wat basistechnieken

Tijdens het eerste deel van de training hebben we vooral op het gravel van de grote parkeerplaats gereden. Daar leerden we eerst de motor kennen waarbij ik al snel onder de indruk raakte van de power, de acceleratie, de grip van de banden en de wendbaarheid. Zeker als je, net als ik, normaliter op een zwaardere adventure/ tourmotor rijdt.

Al na snel merkte ik dat zelfs de basis oefeningen meer inspanning vergden dan ik dacht en bleek dat het thermoshirt, met hierover een dun cross shirt, voldoende warmte genereerden. Ook werd de binnenkant van m’n crosshelm al lekker nat door het transpiratievocht.

Op deze parkeerplaats leerden we de basistechnieken zoals de zitpositie, het kantelen van de motor, je been uitsteken bij het nemen van een bocht, verschillende remtechnieken, staand rijden en nog meer.

In een korte tijd leer je gewoon heel veel door de hoge leercurve die Marcel en Perry hanteren. Het is elke keer weer indrukwekkend om Marcel op die motor te zien rondgaan als hij even iets voordoet. Je ziet gewoon hoeveel plezier (en vaardigheid) die man gewoon nog steeds heeft. En als je daarna zelf de oefening moet uitvoeren kom je erachter hoe gemakkelijk het bij dit soort mannen lijkt, maar dat het in werkelijkheid echt wel veel moeilijker is.

Na enige tijd vonden Marcel en Perry dat we kennelijk voldoende geoefend hadden en zijn we naar de echte crossbaan gegaan. En dat was echt wel van een ander niveau.

 

Spelen in de modder

Nadat we de basistechnieken hadden geoefend verplaatsen we ons naar de echte motocross baan op het circuit. Nu hoef ik beslist niet uit te leggen hoe zo’n baan eruit ziet, maar moet je je de baan nu voorstellen met modder, héél veel modder. Zoals ik eerder al schreef had het in de voorgaande dagen voldoende geregend om deze baan om te toveren in een modderbaan. Hierdoor waren Marcel en Perry genoodzaakt om kleine parcourtjes (minicircuitjes) te maken op de bestaande baan.

Toen de groep voor mij van start ging en de modder opspatte dacht ik dat het haast onmogelijk zou zijn om daar meerdere rondjes te rijden. Toch leken de basistechnieken en de goede motoren voldoende grip te bieden om redelijk wat rondjes te rijden en zo kon ik het later ook zelf proberen.

Het was voor mij super onwennig om met een motor in deze modder te rijden en kreeg ik regelmatig de aanwijzing om toch meer het gas erop te houden. En bij elk rondje dat ik zo door de blubber reed, leerde ik erbij en groeide mijn vertrouwen in de techniek én vooral de motor. Na het aanvankelijke ongeloof ontstond er een heerlijk gevoel van anders motorrijden, iets wat op crossen leek.

Samen met het groeien van het vertrouwen en het plezier, groeide echter ook de fysieke vermoeidheid. Vooral de onderarmen raakten verkrampt wat natuurlijk door een te gespannen houding veroorzaakt werd. Alhoewel ik heel bewust was van deze verkramping lukte het mij niet om te relaxen, het was gewoon zo intensief. En moet ik natuurlijk ook eerlijk bekennen dat ik de motor inmiddels al twee keer had neergelegd omdat ik gewoon te langzaam door een bocht wilde gaan. De motor sloeg in dezelfde bocht dan ook tweemaal af en dan val je gewoon om. Geen pijn, geen schade dus motor oprapen en doorgaan.

Gelukkig was het ondertussen lunchtijd geworden en konden we in de kantine rusten onder het genot van een goed lunchpakket met voldoende water of frisdrank. Tijdens de gesprekken met de andere deelnemers werd mij duidelijk dat ik niet de enige was die de fysieke inspanningen al voelde. De meeste cursisten hadden, net als ik, last van vermoeide onderarmen. Maar die vermoeidheid zou nog aanzienlijk toenemen….

Tijdens de lunch zag ik de lucht verder dicht trekken en al snel begon het te regenen. De smartphones kwamen in beeld en al snel maakte een bekende weerapp duidelijk dat het een serieuze bui was. Ook konden we er rekening mee houden dat er meer buitjes zouden volgen. Marcel en Perry waren ondertussen drukdoende met het aftanken en verzorgen van de motoren. Met name de koeling van de motoren moest van modder worden ontdaan, want de machines zouden anders te warm worden en hierdoor schade krijgen.

foto Supermotorschool

Omstreeks 13.30 uur sprong Marcel op z’n motor en zagen we hem enkele rondjes op het circuit rijden. Het blijft gewoon indrukwekkend om te zien hoe gemakkelijk (en snel) die man over zo’n modderig circuit kan rijden. Na een paar rondjes gereden te hebben, werd een nieuw parcourtje voor ons uitgezet en kon de eerste groep weer aan de slag.

Natuurlijk was de moeilijkheidsgraad weer wat verhoogd door een langere passage met veel modder (waar je de motor echt aan de gang moest houden) en een bochtje direct gevolgd door een leuk heuveltje oprijden en natuurlijk weer afrijden. Dat parcourtje vergde niet alleen meer techniek, maar ook meer fysieke kracht.

Nadat ik het eerste rondje gereden had, was ik wederom verbaasd door de kracht waarmee die motoren (met die banden) door zo’n lastig terrein kunnen rijden. En dan het moment waarop je bij het nemen van een bocht het gas kon opendraaien om een mooie powerslide te maken; kon ik dat ook maar met m’n eigen motor!

De fysieke inspanningen vormden voor mij toch een bijkomend probleem omdat dit tot een hogere hartslag leidde en dat wilde (moest) ik juist vermijden. Daarom besloot ik om na een rondje gereden te hebben, een korte pauze te nemen. Zo reed ik een rondje en liet ik het volgende rondje even schieten waardoor ik de anderen in de groep kon bekijken. Het volgende rondje draaide ik dan weer mee en op die wijze kon ik mijn hartslag toch redelijk beïnvloeden. Ook boden die korte pauzes tussen de rondjes mij gelegenheid om even na te denken over mijn foutjes of dingen die ik gewoon anders wilde doen.

hartritme in Garmin Connect

Ondertussen zag je de vermoeidheid bij de deelnemers langzaam toenemen. Dat was vooral goed te zien aan het aantal valmomententjes, waarbij de cursist de motor gewoon even moest neerleggen. Ook het oprapen van de motor ging moeizamer en dus ook langzamer. Steeds vaker zag ik een cursist stoppen om even de armen los te schudden omdat de onderarmen verkrampt waren.

Na een korte pauze om wat vocht aan te vullen werd weer een nieuw parcourtje door Marcel en Perry uitgezet. Hierbij werd het bekende heuveltje, nu voorzien van diepere rijsporen en dus lastiger, via de andere zijde opgereden. Hierdoor moest je bij het afrijden al direct een scherper bochtje naar rechts maken, waarna de modder-passage volgde. Alsof het al niet moeilijk genoeg was…

En tot slot werd dit parcourtje nog iets ingekort, maar werden een aantal korte bochtjes ingebouwd. Hierdoor moest je vaker en sneller wenden waarna je weer moest voorbereiden om het heuveltje op te rijden. De leercurve nam echt wel snel toe.

Omstreeks 16.00 uur, toen de vermoeidheid bij de meesten echt wel was ingetreden, werd het eindsignaal gegeven en werden de motoren opgesteld. Na het wassen en omkleden verzamelden we ons in de kantine. Daar kregen we een certificaat van deelname uitgereikt door Marcel en Perry.

foto Supermotorschool

En zo eindigde deze spannende, leuke en voor mij ook leerzame dag op het Circuit de Landsard met een heuse dubbele regenboog.

Zou ik het weer doen? Zou ik het anderen aanbevelen?

Ja, met grote zekerheid want het is echt heel erg leuk om te doen. Je verruimt je comfortzone als motorrijder en je maakt op een hele leuke, maar ook veilige wijze kennis met deze mooie sport.

Ik wil Marcel en Perry dan ook bedanken voor de uitnodiging en deze bijzonder geslaagde training!

 

 (bewerkte) foto Supermotoschool