Testrit | De KTM 1290 Super Adventure S (2021)

 

De KTM 1290 Super Adventure S

Inleiding

Op 11 oktober 2021 bracht ik mijn KTM 790 (S) naar Van Gerven Motoren om de bandjes te laten vervangen. Na ruim 11.000 km waren de originele bandjes niet kaal, maar zaten ze aan het veilige minimum van 2 mm.  Aangezien ik de motor dagelijks voor woon-werk verkeer inzet, is het wel zo veilig om voldoende profiel op de bandjes te hebben.
Toen ik de sleutel van mijn 790 inleverde, kreeg ik netjes de sleutel van een demo KTM 1290 S (bouwjaar 2021) in mijn handen gedrukt. Luc van Gerven had eerder aangegeven dat ik deze motor gedurende de dag mocht lenen, om er eens een aantal uurtjes mee te gaan rijden. Nou, dat laat je je niet twee maal zeggen en na een korte instructie vertrok ik met die machtig mooie machine.

Historie

De mensen die mij kennen weten dat ik vanaf 2014 alleen maar KTM motoren in bezit heb gehad. Daarvoor heb ik enkel Japanse motoren gereden.

Om je een indruk te geven van mijn historie met KTM motoren:

• 2014 : KTM Adventure 1190 bwjr. 2014

• 2015 : KTM Adventure 1190 bwjr. 2015 

• 2016 : KITM Super Adventure 1290 T bwjr. 2016

• 2017 : KTM Super Adventure 1290 S bwjr. 2017

• 2018 : KTM Super Adventure 1290 S / KTM Super Adventure R bwjr. 2017

• 2019 : KTM Super Adventure 1290 R bwjr. 2019

• 2021 : KTM Adventure 790 (S) bwjr. 2019

Tussen 2009 en 2020 heb ik jaarlijks zo’n 20.000 – 30.000 km gereden. Dat was woon-werk verkeer en natuurlijk de routes en de reizen in het buitenland. Alleen in 2020 heb ik door gezondheidsproblemen geen motor gereden.

Mijn eerste indruk

Toen dit nieuwe model voor het eerst geïntroduceerd werd, was ik niet echt onder de indruk. Enkel de omlaag geplaatste tankdelen zag ik als voordeel voor de balans want alle vorige modellen heb ik toch als topzwaar ervaren. Als kleinere rijder - ik ben maar 1.76 meter lang of kort - kun je al snel last hebben van een topzware motor.  Als je hierbij ook nog eens lastig met beide voeten aan de grond komt dan is dat alles behalve plezierig. Ik heb dan ook al snel geleerd om slechts op één been te steunen. En dan mag er niets mis gaan ….

Ook zag ik al die elektronische snufjes niet als voordeel. Met name over de adaptieve cruisecontrole was ik zeer sceptisch. Ik zag dat ding als ronduit overbodig, geldverspilling en in sommige situaties zelfs gevaarlijk. 

Ook de semi-actieve vering heb ik in het verleden niet toegevoegde waarde gezien. Dat heeft ermee te maken dat ik motoren heb gehad die vooraan in de ontwikkeling hiervan hebben gestaan. Het was allemaal nieuw en het stond a.h.w. nog in de kinderschoenen. Ik weet nog dat ik deze vering (op de SAT en de SAS) als vaag en storingsgevoelig ervaren heb.

Door de lovende reviews ben ik echter nieuwsgierig geworden. Mede ook door de laaggeplaatste tankdelen van mijn KMT 790. Dat is toch zo fijn om te rijden!

Het kon dan ook niet uitblijven dat ik toch aan mijn nieuwsgierigheid heb toegegeven en deze testrit heb gemaakt.

Voorbereiding

Om een goed beeld van een motor te krijgen, maak ik altijd een plannetje. Zo heb ik een vaste route, door o.a. het heuvelland in Zuid-Limburg, waarin zoveel mogelijk afwisseling zit. Ik ben van mening dat als je een motor test of koopt, dat je testrit een goede afspiegeling moet zijn van je normale gebruik. Als je, zoals ik, met enige regelmaat van motor wisselt, wordt het vergelijken van motoren dan ook eenvoudiger en beter. 

Deze testrit bestond dan ook uit 80 km snelweg, 70 km landwegen in het heuvelland en het overige deel (90 km) provinciale wegen. Hierbij heb ik in droge als in natte (regen) omstandigheden gereden. Ook de landwegen waren wisselend; van droog of nat tot modderig (oogsttijd). Een goede afspiegeling van een normale tourrit voor mij.

Daar zit je dan

En daar zit dan voor het eerst om die nieuwe 1290 SAS. Wat een verschil met de voorgaande modellen. Volgens mij is dit het eerste KTM model, waarbij je meer in de motor zit dan erop. Want dat was toch wel een kenmerk van KTM motoren. Je zit er altijd meer op dan in, waarschijnlijk door de offroad  DNA.

En wat meteen opvalt is het comfort van dit standaard zadel. Waarschijnlijk omdat ik de laatste jaren meer R-modellen en de huidige ‘plank’ van de 790 gewend ben, maar over dit standaard zadel hoef je echt niet te klagen. Ik heb er dan ook al die uren van genoten en ik weet zeker dat je er vele uren op kunt rijden. Een heel prettig zadel dus.

En dan het belangrijkste voor de kleinere rijders: de vormgeving van het zadel en de lage positie maken dat je als kleinere rijder gewoon met je voeten aan de grond komt. Ik heb mijn voeten zelfs plat op de grond kunnen plaatsen. Sterker nog, ik kon gewoon gaan staan met de motor tussen de benen en deze licht van links naar rechts laten kantelen. Dat geeft heel veel vertrouwen voor de lastigere situaties zoals het stilstaan of manoeuvreren.

De wijze waarop je nu meer in de motor zit en het zadel, maken deze motor echt wel heel anders dan de voorgangers. En ik moet zeggen dat dit alleen maar positief is. Je krijgt hierdoor het gevoel dat je meer contact met je motor hebt en dat geeft ook meer vertrouwen!

Typische KTM – ergonomie

De indeling van de knopjes, schakelaartjes en dergelijk is eigenlijk heel herkenbaar KTM. Daar ben je dan ook al heel snel vertrouwd mee. 

Dat was anders met de positie van het stuur. Doordat je wat lager in het zadel zit, lijkt het stuur hoog te staan. Daar moest ik in het begin wel even aan wennen. Toch merk je al snel dat ook over de positie van het stuur goed is nagedacht. Tijdens het rijden blijven de schouders en armen lekker ontspannen, terwijl je elle bogen wel in die typische KTM-stand uitkomen. Ik had wel wat meer moeite om mijn armen omlaag te drukken bij het uitvoeren van de zogenaamde Gymkana-technieken.  

De zithouding wordt door het lager geplaatste zadel en de positie van het stuur gevoelsmatig wat meer rechtop. Je hebt niet het gevoel in die ‘attack-modus’ te zitten, maar meer relaxed. Je kunt het volgens mij dan ook héél lang volhouden op die motor!

En dan toch een miskleun, namelijk de schakelaar van de richtingaanwijzer. Wat een enorme misser is dit  op deze motor. Niet alleen qua vormgeving, maar ook wat werking kun je dit echt als blunder omschrijven. Deze schakelaar is vaag in de bediening en je kunt de ingeschakelde richtingaanwijzer vrijwel niet uitschakelen. Ook is het knopje qua vormgeving slecht doordacht. Het loopt namelijk uit in een puntvorm, waardoor het in je duim prikt als je erop drukt om deze uit te schakelen. Daarbij werkt deze meer niet dan wel. Ook als je de reviews bekijkt, leest, dan komt deze storende factor telkens naar voren. Ik hoop dan ook dat KTM deze schakelaar heel snel vervangt.

7 Inch display

Het 7 Inch TFT display kun je niet meer missen in de cockpit. Wat een prachtig en goed afleesbaar kleurenscherm. Het display kun je zelfs kantelen en zo in een positie plaatsen die bij je kijkhoek past.

De informatievoorziening is heel intuïtief in menu’s en submenu’s verdeeld. Ik heb vooraf bewust niets gelezen en heb mij ook niet laten informeren. Ik ben gewoon opgestapt, heb naar de startinformatie op het display gekeken en al doende (tijdens het rijden) heb ik wat door de menu’s gebladerd. Dan denk je natuurlijk dat ik al bekend was door mijn eerdere motoren, maar dan heb je het mis. Want de indelingen van de menu’s is echt wel anders dan bij de voorgaande modellen.

Door de afbeeldingen, kleurstelling en de hulpteksten is het best eenvoudig gemaakt om instellingen te wijzigen. Je hoeft, naar mijn mening, echt niet elke keer de handleiding erbij te nemen. 

Zo kreeg ik, door een verkeerd uitgevoerde  startprocedure, de foutmelding dat er een storing was in de preload van de vering. Ik schakelde de motor uit en startte de motor opnieuw in de hoop dat de storing verholpen was. Maar dat was helaas niet het geval. Toen bladerde ik in het menu en zag ik een onderdeel storingsmeldingen. Daar zag ik de vermelding van de storing en zag ik ook de oplossing beschreven. Ik heb langer dan 10 seconden gewacht alvorens de motor te herstarten. Daarna was de storing verholpen. En als ik het kan, dan kan iedereen het ……..toch?

Windscherm

Al snel na mijn vertrek reed ik op de snelweg en was ik benieuwd naar de windruis achter het eenvoudig instelbare windscherm. Want op de landwegen en de provinciale wegen naar de snelweg, was het stil……heel stil. Daarbij had ik het vizier van mijn Schuberth C4 Pro volledig geopend en bleef dit tijdens het rijden netjes geopend, het trilde dit zelfs niet. Dus op de snelweg even wat harder gaan rijden en weer opmerkelijk weinig windruis. Ook met een snelheid van zo’n 100 – 110 km bleef het stil rondom m’n helm en kon ik zelf met open vizier rijden. Ja, natuurlijk heeft dat met m’n geringe lengte te maken, maar het is wel veelzeggend. Ik heb het windscherm en de windbescherming dan ook als heel goed ervaren!

Geen warme billen

Iedere eigenaar van voorgaande Adventure modellen kent het wel, de hitte van de motor die ervoor zorgt dat je achterwerk en benen lekker warm worden. Nu was het niet de warmste dag, maar  toch merkte ik dat ook de hitte-afvoer van dit model merkbaar is aangepakt. En dat is zeker op de warmere dagen een plezierige verbetering (no boiled eggs anymore).

Adaptieve Cruisecontrole

Toen ik eenmaal op de snelweg reed, wilde ik nog maar één ding: die adaptieve cruisecontrole testen. Natuurlijk zat ik met tegenstrijdige gevoelens. Enerzijds wilde ik mijn gelijk aantonen; dat deze feature gewoon niet goed zou werken, dat het een onzinnig duur speeltje was. Anderzijds was ik ook wel nieuwsgierig omdat ik er zoveel lovende woorden over had gehoord / gelezen. Dus kon ik maar een ding doen en dat was de cruisecontrole inschakelen en het zelf ervaren.

Ook hiervoor had ik geen instructie of dergelijke gekregen en heb ik gewoon op de knoppen gedrukt waarvan ik dacht dat ze daarvoor bestemd waren. En zo deed ik mijn eerste ervaringen op met de adaptieve cruisecontrole. Gelukkig had ik mijn integraalhelm op en voorkwam deze dat mijn kin van opperste verbazing op de tank zou vallen. Wat werkt dat ontzettend goed!

Wat ik ook probeerde om dat systeem te misleiden, het werkte feilloos. Zelfs toen ik op de snelweg, heel bewust, bij het verkeerspunt Kerensheide over 4 rijbanen – tussen de auto’s door – kruiste, deed het systeem precies wat het moest doen.  

Nu schrijven de recensenten altijd dat dit wel zo’n mooie ondersteuning is bij lange snelwegritten, maar wat dacht je van woon- werk verkeer? Als je, net zoals ik, dagelijks een stuk snelweg moet rijden. Ik weet het wel.

Na 60 kilometer op de snelweg was ik bekeerd: wat een super ontwikkeling die adaptieve cruisecontrole op deze KTM !

De constructie (rijwielgedeelte)

Als een ding bepalend is voor je rijervaring (plezier) dan is het toch wel de constructie. En dan merk je dat deze motor toch echt wel verschilt van z’n voorgangers. Vanaf het eerste moment, de eerste meters die je rijdt, voelt de motor gewoon heel goed. Op de snelweg heb ik, zoals ik regelmatig doe, hele stukken zonder handen aan het stuur gereden. Gewoon sturen door het verplaatsen van je lichaamsgewicht. De motor bleef mooi in een goede lijn, niks zwabberen of trillen en reageert die met speels gemak op gewichtsverplaatsing. 

Mede door de laag geplaatste tankdelen is de motor ook bij lage snelheden heel goed in balans. Ik heb op een parkeerplaats bochtjes gedraaid en gekeken hoe extreem klein ik hierbij kon gaan. Hierbij heb ik gebruik gemaakt van de Gymkana stijl en het traditionele ‘drukken’. De motor is gewoon sensationeel goed en fijn te rijden bij lage snelheden en krap bochtenwerk!

Vering en demping

Ook bij de semi-actieve vering/demping merkte ik dat ze weer een heel grote stap voorwaarts hebben gemaakt. De eerste ervaring met dit systeem deed ik op met de 1290 SA – T (de dikke witte). De vering/demping was toen nog echt vaag te noemen en niet altijd even prettig. Bij de 1290 SA-S die volgde was het al een stuk beter, met name de feedback. En bij dit model weet ik eigenlijk niet wat ik er nog over moet schrijven. Ik heb gewoon gereden en op de een of andere manier doet de vering/demping  precies wat je verwacht. Het valt niet op wat die dingen doen en dat is waarschijnlijk het beste compliment dat je kunt geven. Ook de vele instellingen, die overigens eenvoudig met een druk op de knop te wijzigen zijn, of de automatische instelling, maken het allemaal zo gemakkelijk. Het past allemaal zo goed bij elkaar, dat je er gewoon niet meer bij stilstaat of over nadenkt. Pas als je, net als ik, weer op een andere motor stapt, dan besef je hoe goed KTM dit voor elkaar heeft gekregen! 

De motor

Zoals bij alle voorgaande modellen is de motor het meest bepalend voor je rijplezier. Was de 1190 nog een echte V2 met z’n nukkige karakter, zo had de dikke witte (de 1290 SA-T) al een heel soepel karakter. Dat werd nog eens verfijnd op de volgende SAS modellen. Bij elke nieuwe versie werd de motor soepeler en verfijnder. En met de komst van deze motor moet ik schrijven dat er weer een grote stap is gemaakt. De motor loopt zo soepel en regelmatig dat ik soms al het idee had op een 4-cilinder te rijden. En de elektronica maakt het zo heerlijk om op de motor te remmen. Waar het achterwiel van de 1290 SAS nog wel eens een stapje opzij deed of het voorwiel een hopje maakte bij het terugschakelen, zo soepel en gedoseerd verloopt dat bij deze motor. Gewoon verslavend….

En door die geavanceerde elektronica kun je de motor helemaal naar je wensen of omstandigheden instellen. Zo reed ik voornamelijk in sport modus op de snelweg en de provinciale wegen. Eenmaal op de modderige en natte landwegen heb ik in straat modus gereden. Ik zou niet weten wat ze daar nog aan verbeteren kunnen.

Om je een voorbeeld te geven.

Ik reed door Valkenburg en het was aardig druk in het centrum. Door de goede balans van de motor en de soepele motor was het stapvoets rijden gewoon een peulenschilletje. Ik weet uit het verleden dat ik bij de voorgaande modellen in die situaties vaak een voetremmetje erbij nam om het bokkige gedrag te onderdrukken. Met deze motor was dat gewoon niet nodig. Datzelfde geldt overigens ook bij het uitvoeren van de krappe bochtjes (cirkeltjes) rijden. Ook toen ik op de Daalhemerweg (met een stijging van 6-7 % ) stapvoets achter een auto moest rijden, ging dit met speels gemak. Gewoon met een beetje koppeling en op lage toeren. Het koppel van dit motorblok is fenomenaal!

En lekker op het gas, daar hoef ik niets over te schrijven. Dat mag inmiddels gewoon bekend zijn dat dit motorblok ongekend sportieve eigenschappen bezit.

Op de 240 km die ik gereden ben, had ik een gemiddeld verbruik van 4,9 L op 100 km. Dat is zeker goed te noemen voor een motor met deze prestaties. En met zo’n 23 liter in de tank kom je dan ook aardig ver voordat je weer moet tanken. 

En nog veel meer

Tsja, het is echt een heel nieuwe motor, dat is mij wel duidelijk geworden. Ik zou dan ook nog uren door kunnen gaan met het benoemen van al die indrukken die ik tijdens de rit heb opgedaan. 

Maar woorden zeggen niet alles. Deze motor moet je gewoon zelf ervaren ……

Daarom grote dank aan Luc van Gerven (Van Gerven Motoren in Bergeijk) voor het ter beschikking stellen van deze motor.