Bergtraining LCVM in de Dolomieten
 |
| Regenboog aan de horizon - foto Wiel Hansen |
Dag 1
Tussenstop in Nesselwang (DLD)
Vanochtend (3 juni 2012) ben ik omstreeks 09.00 uur met een beladen Yamaha Super Ténéré 1200 vertrokken richting Duitse grens.
Tussen Heerlen en Aken kreeg ik het eerste regenbuitje te verwerken. Het viel gelukkig mee, maar de voorspellingen waren niet al te gunstig.
Op het gehele traject van 650 km stonden dezelfde symbolen op de kaart; zwaarbewolkt met buien, later op de dag afnemende regenkans.
Toch heb ik het risico genomen om niet direct het regenpak aan te trekken en om te kijken hoever ik zou komen.
Aanvankelijk verliep de reis soepel, zelfs de regenbuien lieten mij met rust. Zo nu en dan wat druppeltjes, maar dat kon de pret niet drukken. Naarmate ik verder Duitsland inreed namen ook de bouwplaatsen en de files toe.
Het lijkt wel een regel om met bouwen te starten net voordat de vakanties starten.
Door al die files, waar ik gelukkig rustig tussendoor kon slalommen, alhoewel Duitsers dit niet echt waarderen, liep mijn geplande reistijd behoorlijk uit.
Toppunt van ergernis waren de laatste 145 km. In het plaatsje Ulm had men bedacht om een tunnel te renoveren, met het gevolg dat je al ver voor dit plaatsje in een file kwam te staan.
Zal je zien, de hele dag bewolkt en regenachtig, sta je daar in de file en schijnt de zon volop. Het werd dus lekker warm onder die helm en kleding. Ik hoorde de koeling van de Super Ten regelmatig aanslaan en keek ondertussen op de Zumo of ik geen andere weg zou kunnen nemen. Helaas kon dit niet en was het dus gewoon uitzitten.
Net voor ik in Nesselwang arriveerde verschoof de indicator van de brandstofmeter naar de reservestand. Dit had ik dit in mijn routeplanning al berekend. Helaas had ik geen rekening gehouden met een omleiding, waardoor ik 16 km verder uitkwam. Morgen eerst maar een dichtbij gelegen tankstation opzoeken.
Terwijl ik dit bericht, in mijn hotelkamer, opstel is net een onweersbui losgebarsten. Leuk vooruitzicht voor morgen, of houden we het droog?
Dag 2
Op weg naar Obereggen
Omstreeks 09.15 uur ben ik samen met drie mede cursisten, die ook in het hotel te gast waren, aangereden naar onze bestemming in Italië: het Sporthotel Obereggen.
Het was fris en de wegen waren nog vochtig. Er hingen donkere wolken tussen de bergen en ik had niet echt veel vertrouwen in een droge rit.
Mijn mede cursisten waren van mening dat ik maar op kop moest rijden en dat heb ik dan ook de hele rit gedaan.
Al snel reden wij Oostenrijk binnen, dat ik nu het land van de GS-rijders noem. Het lijkt wel of ze in Oostenrijk een BMW GS cadeau geven bij het behalen van het rijbewijs.
Maar ook de GS rijders hadden last van de files en het was soms gevaarlijk irritant wat andere rijders uithaalden om maar een paar auto's in te kunnen halen. Naar mijn gevoel hebben we vrijwel het hele deel in Oostenrijk file gereden.
Via de prachtige Timmelsjoch zijn we van Oostenrijk naar Italië gereden. Wat een geweldig mooie bergpas (op een hoogte van 2500 M) is dit. Het was tevens mijn eerste echte ervaring met het rijden in de bergen.
Heel bijzonder vond ik het om op korte afstand van sneeuw te rijden terwijl het juli is. Ruwe rotsen, steile afgronden en alleen een kleine vangrail of een rij stenen tussen je motor en de afgrond. Soms heb je even de neiging om de diepte in te staren, maar ja, waar je kijkt ga je ook naar toe dus snel weer de blik op de weg.
Tijdens een van de pauzes in dit gebied controleerde ik even mijn motor en zag ik dat er een stevige schroef in de (vrijwel nieuwe) achterband zat. Daar schrok ik wel even van. Sta je daar midden in een bergpas met een lekke band....wat nu?
Ik zag dat de schroef gelukkig in het verdikte deel van het profiel zat en op hoop van zegen heb ik de schroef uit de band getrokken. De schroef was precies even lang als het verdikte profiel en er kwam geen lucht uit de band. Met wat mazzel was de band dus niet doorboord en lek.
Toch gaf mij dit een naar gevoel, want we moesten nog 145 km rijden naar de bestemming en een tankstation was ook niet direct in de buurt. Uiteindelijk zijn we gewoon doorgereden met de afspraak dat de rijder achter mij de band in de gaten zou houden. Ik voelde mij niet echt comfortabel en regelmatig moest ik eraan denken wat er zou gebeuren als de band plotseling leeg zou lopen. Ik zag mijzelf al onderuit gaan en over de rand schuiven, zo de diepte in. Deze gedachte moest ik weer snel van mij afzetten en me gewoon op de weg concentreren.
Eenmaal in het dal aangekomen werd het alsmaar warmer en zo reden we een poosje achter een Italiaanse motorrijder gekleed in een korte broek, T-shirt en gymschoenen. Gelukkig was hij goed bekend met de weg want we reden door een groot aantal tunnels. Van lang tot kort, een enkele tunnel zelfs met een vrijwel haakse bocht (niet verlicht dus). Ik liet deze Italiaan dus lekker voor rijden en ging ervan uit dat hij zelf niet wilde vallen of ergens tegen op botsen.
Omstreeks 16.30 uur arriveerden we uiteindelijk in Obereggen en konden we de motoren in de parkeergarage stallen. De band had het gehouden en ik vermoed (hoop) dat de spijker net niet lang genoeg is geweest om de band volledig te doorboren.
In het hotel hebben we vervolgens kennis gemaakt met de andere cursisten en de instructeurs van het LCVM. Als vanouds was alles weer keurig georganiseerd en mag ik wel zeggen dat ik de komende dagen in een luxe hotelkamer verblijf. Gelukkig met een goede internetverbinding.
Dag 3
Kennis maken
Hoewel we gisteren officieel kennis hebben gemaakt met onze instructeurs en medecursisten, stond de dag van vandaag in het teken van een nadere kennismaking.
Deze kennismaking had betrekking op de samenstelling van de twee groepen (een groep van 7 en een van 6 rijders) en de begeleidende instructeurs. En natuurlijk ook met de prachtige omgeving.
Helaas begon de dag met het bericht dat een van de medecursisten vanochtend vroeg naar Nederland vertrokken was, in verband met een plotseling sterfgeval. Dat zet natuurlijk direct een enorme domper op de vreugde en we leven natuurlijk erg mee met de betreffende cursist en diens familie.
Onder een heerlijk ochtendzonnetje verzamelden wij ons op een parkeerplaats voor het hotel, waar wij de laatste instructies kregen van Eric, onze instructeur.
De eerste oefeningen
De eerste kilometers hebben wij lichte oefeningen gedaan op een rijdende motor, om zo alvast een beetje in het ritme te komen. Zo lieten wij de eerste kilometers achter ons totdat we na ongeveer 30 minuten rijden de leden van de eerste groep zagen staan langs de weg.
Het was duidelijk dat er iets aan de hand was, want de motoren stonden aan de kant en zij gebaarden ons langzaam te rijden. Ongeveer 50 meter na een bocht zagen wij de motor van een cursist staan en de berijder en passagier op de vangrail zitten.
Het was goed om te zien dat de instructeurs ook met deze situatie om konden gaan. Zo konden wij enkele minuten later onze weg vervolgen in de wetenschap dat alles in goede handen was.
De eerste rit in de Dolomieten
Tijdens deze rit met een lengte van ongeveer 170 km hebben we vaker de motoren naast de weg stilgezet en heeft Eric ons veel verteld en uitgelegd. Learning by doing is dan ook een terechte uitdrukking voor deze manier van werken.
Dat wat je hoort meteen in de praktijk brengen om het zelf te leren. Voor mij is dit een ideale wijze om te leren. En wat heb ik vandaag weer veel geleerd, dat kan ik met zekerheid zeggen.
Na ongeveer 20 minuten voorop te hebben gereden, vertelde Eric mij wat hij had gezien en wat ik kon verbeteren. En zo gaat Eric de hele dag door met heel veel aandacht voor de cursisten.
Omstreeks 14.00 uur merkten we echt dat het zondag was en dat de Italianen dit massaal vieren in hun auto's en op hun motoren. Dat ze niet de meest verfijnde rijkunst hebben hoef ik niet schrijven, dat laten ze maar al te graag zelf zien.
Hoewel menig automobilist toch wat ruimte geeft aan achterop komende motoren, zo weinig ruimte geven de motorrijders. Sterker nog, ze nemen dat beetje ruimte dat er is heel graag zelf in bezit. Dat dit tenenkrommende situaties veroorzaakt hoef ik niet te beschrijven.
Omstreeks 16.30 uur waren wij terug bij het hotel en zagen we tot onze verbazing de gevallen motorrijder en passagier op het terrasje zitten. Gelukkig was de rijder slechts licht gewond en de passagier had wat kneuzingen. Gelet op de val was dit goed nieuws en nam dit een bedrukte stemming weg.
Al met al kunnen we toch spreken over een mooie dag met veel rijplezier en leermomenten.
Dag 4
Grote Dolomieten Tocht
 |
| Uitzicht vanuit m'n hotelkamer |
Om 08.00 uur elke ochtend een heerlijk ontbijtje en daarna om 09.00 uur verzamelen op de parkeerplaats voor het hotel. Wat een fijne wijze om de dag te beginnen.
Vandaag staat de grote Dolomieten tocht op het programma, een tocht van zo'n 240 km lengte die ons over verschillende bergpassen voert.
Voor het eerst rijdt Henk met ons mee en is hiermee de samenstelling van onze groep gewisseld.
Hij is maar liefst 71 jaren jong en rijdt op een Yamha waar de meesten van ons nog nooit van gehoord hebben.
De combinatie Henk en zijn Yamaha toont ons op deze dag dat je ook op deze respectabele leeftijd nog goed kunt rijden. Wat een genot om die man door de Dolomieten te zien zwieren!
De wegen worden steeds krapper, de bochten steeds scherper en alsmaar meer bochten. Het gaat hoog de bergen in en je voelt de temperatuur afnemen. Daarna volgt uiteraard een afdaling en wordt de temperatuur weer aangenaam warm.
Naarmate de wegen moeilijker worden, neemt ook de aandacht voor de techniek toe. Ook nu wordt weer regelmatig gepauzeerd en pakt Eric zijn kladblok erbij om de juiste technieken te tekenen. Een plaatje zegt immers meer dan woorden.
Natuurlijk is er ook veel aandacht voor de innerlijke mens. Dan is het natuurlijk weer handig dat men ook weer over een goede kennis van de streek beschikt.
Na de lunch, net voordat we vertrekken voor een routedeel met veel bochtenwerk, komt Eric met een pen aanlopen.
Met een brede grijns op zijn gezicht tekent hij streepjes op mijn voorband.
Het behoeft geen uitleg dat hij op een later moment een blik op mijn voorband zal werpen om te kijken of de streepjes verdwenen zijn.
Hoezo grensverleggend motor rijden?
Als we later boven op een berg staan, stoppen we bij een parkeerplaatsje waar een aantal militaire voertuigen zijn opgesteld. Her en der om ons heen staan boogtenten opgesteld en lopen wat militairen rond. Ook een manier om de tijd door te komen, zullen we maar zeggen.
Ik zit liever op de motor.
Eric vertelt dat het asfalt hier een andere samenstelling heeft en dat het daarom wat gladder is. We moeten dan ook wat voorzichtiger op het gas.
Omstreeks 16.00 uur arriveren we bij een tankstation en vallen net de eerste regendruppels. Snel worden er wat regenpakken aangetrokken en vertrekken we richting Hotel.
Een stevige regenbui maakt dat we voorzicht doorrijden.
Na ongeveer 15 minuten is de bui ook alweer voorbij en wordt het weer warm. Snel een korte stop om de regenpakken uit te trekken en om door te rijden.
Enkele kilometers voor het hotel laat Eric ons stoppen. Hij geeft mij en een medecursist aan dat er een mooi stuk weg voor ons ligt en hij legt ons een techniek uit om wat harder de bochten door te komen.
De anderen moeten rustig hun weg naar het hotel vervolgen.
Wij volgen Eric en we sluiten deze tocht met een enorme adrenalinekick af; wat een genot om zo te kunnen rijden!
Dag 5
Rust dag
Vandaag is er geen vastgesteld programma, ieder mag zelf bepalen wat hij of zij vandaag gaat doen. Dit geeft velen de gelegenheid om even op rust te komen omdat de meesten toch al een week van huis zijn.
De omgeving biedt voldoende gelegenheden om de dag door te komen: wandelen, klimmen en andere "outdoor" activiteiten. Ook in het hotel is voldoende te doen: zwemmen, sauna en andere 'wellness' gelegenheden.
Op het laatste moment, zeg maar tijdens het ontbijt, besluit ik samen met een mede cursist Pedro nog eens naar het prachtige Timmelsjoch te rijden.
Dat is een bergpas op de grens met Oostenrijk en Italië.
Als we omstreeks 10.00 uur vertrekken hebben zich al heel donkere wolken verzameld boven Obereggen. Op het moment dat we de parkeergarage uitrijden vallen ook al de eerste druppels. Een ware hoosbui met onweer breekt los, maar toch besluiten we om door te rijden. In de verte zien we al een opklaring en de kleding droogt snel bij deze temperatuur.
We rijden door richting de grens met Oostenrijk. Boven op de bergpas met de naam Penser Joch, besluiten we om even te stoppen. Het is behoorlijk fris geworden en ik besluit om wat extra kleding aan te trekken. Ook maken we wat foto's. In de 10 minuten dat we bezig waren, hebben donkere regenwolken de bergweg die we willen berijden volledig bedekt. Dat is wel een heel bijzondere ervaring om dit natuurgeweld zo te kunnen aanschouwen. We besluiten om niet meer verder te rijden en keren terug naar het lager gelegen Bolzano.
Eenmaal terug in het hotel besluit ik om maar wat achterstallig werk aan de website (miniblog) uit te voeren.
Dag 6
Bolzano route
Na een rustdag is het even lastig om weer op te starten.
Enkele medecursisten hebben gisteren een hele wandeling gemaakt en zitten wat stijfjes op hun motoren.
Daarom starten we ook deze route, met een lengte van zo'n 240 km, met wat oefeningetjes op de motor.
Het gaat iedere ochtend beter en mijn ervaring is dat het gemakkelijker gaat als je een versnelling hoger rijdt. De tweecilinder heeft dan minder compressie het loopt wat gelijkmatiger en soepeler. Dat ik hier drie dagen voor nodig heb gehad om dit te bedenken zegt genoeg over mijn rijkunsten....?
De eerste koffiestop hebben we boven op de Penser Joch, waar we gisteren zijn omgekeerd vanwege het slechte weer. Vandaag is het er fris, bewolkt maar goed te rijden.
Nu zien we dat ons besluit van gisteren niet onverstandig is geweest. Er is redelijk veel verkeer , waaronder ook wat bussen met dagjesmensen. Gelukkig zijn we die gisteren niet tegen gekomen want de ruimte is soms héél beperkt.
Na de Penser Joch volgen nog enkele bergpassen en we merken dat de gemiddelde snelheid flink hoger ligt dan enkele dagen geleden.
Ik merk zelf dat ik vandaag soepeler rijd dan voorgaande dagen.
Het 'drukken" in de bochten gaat automatisch en mijn knietjes blijven ook mooi aan de tank. Bovendien gebruik ik nu de techniek om met het "gas" te sturen. Dit maakt het rijden nog mooier.
Ook let ik vandaag wat meer op de schakelmomenten en probeer ik meer gebruik te maken van het geweldige koppel van de motor.
Dit alles maakt dat ik veel minder beweeg, dat ik zelf veel rustiger op de motor zit. Het gaat dus de goede kant op!
Lunch
Omstreeks 13.00 uur arriveerden we aan bij een geweldig restaurant op een heuveltop. We hebben geluk gehad wat kort voor onze aankomst had het nog stevig geregend. Nu scheen volop de zon en zag je de waterdamp optrekken.
Ik wilde iets 'lichts' bestellen want het eten in het hotel is gewoon geweldig goed. De zwembandjes beginnen dan ook al weer vorm te krijgen.
Ik bestelde een bruschetta, in de hoop dat dit een licht gerecht zou zijn.
Nou, licht was het beslist niet, maar wel bijzonder lekker.
Wat kunnen ze in deze streek toch heerlijke gerechten bereiden.
Na een half uurtje uitbuiken zijn we weer op de motoren gestapt en ging het bergaf richting Bolzano.
Wat werd het warm.
Toen we door de stad reden gutste het zweet langs mijn wangen en wilde ik maar één ding: de stad uit en snelheid maken.
Na ongeveer 15 minuten afzien waren we op weg naar het hotel.
Bij het tankstation niet ver verwijderd van het hotel, werden de motoren weer volgetankt voor de rit van morgen. Omdat we nog wat tijd en energie hadden, zijn we niet naar het hotel gereden, maar naar een plaats waar enige jaren geleden een dam is doorgebroken.
Nu reden we samen met de andere groep en was de snelheid beduidend hoger. Ik liet mij wat terug vallen want deze snelheden lagen boven mijn kunnen.
Gelukkig werd er ook nu weer op elkaar gewacht.
Vanavond hebben we een BBQ bij het hotel. Vandaar dat ik dit berichtje wat eerder schrijf en niet als de dag voorbij is. Ik verwacht niet dat ik na de BBQ nog veel zin heb om achter de pc te kruipen om wat te schrijven. Nu nog even douchen, omkleden en dan een biertje.
Dag 7
De Bergmeren Route
Een nieuwe route die Eric ook nog niet eerder gereden is, biedt de navigatiemiddelen gelegenheid te tonen wat ze waard zijn.
Nou, ik kan al meteen schrijven dat de gebruikelijke 'Garmin hindernissen' een groot deel van het verloop van deze route bepaalden. Toch maakten ook deze hindernissen dat het een heel bijzondere, bijna avontuurlijke tocht werd.
Na de start de gebruikelijke ochtendoefeningen op de motor, maar dan de andere kant op. Als je dan ook nog eens tegen de vastgestelde route inrijdt, dan vraagt dat natuurlijk om problemen. En ja hoor, na de oefeningen was het 'verzamelen' en kijken of we weer een punt op de route konden vinden.
Daarna ging het op weg naar de eerste koffiestop. Om die te bereiken moesten we een kleinere bergpas oprijden, maar dan wel met de meest onmogelijke (krappe) bochten. Ik had zelf het gevoel dat ik ontzettend houterig & vierkant reed; dat dit gewoon een "off-dag" was voor mij.
Eenmaal bij de koffiestop gearriveerd waren vrijwel alle reacties gelijk, kennelijk had iedereen dezelfde problemen met deze bochten. Toen ook Eric vertelde dat dit wel heel vervelende bochten waren, kregen we weer wat vertrouwen in onze rijkunsten.
Toen we dezelfde bergpas weer afreden, maakte ik iets merkwaardigs mee.
Onbekend met het rijden in echte bergen, zoals de Dolomieten, reed ik rustig de smalle en kronkelige bergweg (helling van 15%) af, tot er plotsklaps enkele koeien op de weg stonden. Rustig grazend aan de wegkanten, maakten die zich niet druk om al die motorrijders.
Ook nu was ik weer erg blij met mijn "Camelbak" in mijn rugzakje.
Op weg naar het afgesproken punt om te lunchen, bleken de Garmins de route letterlijk en figuurlijk "kwijt" te zijn. Toen we ook nog de andere groep in tegenovergestelde richting zagen rijden, wisten we dat het niet goed zat.
Dan maar improviseren en op zoek naar een restaurant om te lunchen.
Lunch bij de senioren
Zo kwamen we uit bij een restaurant dat kennelijk geheel was ingericht voor de 'ouderen' oftewel de senioren.
De gastvrouw vertelde ons dat de 'oudjes' al gegeten hadden, maar dat ze graag bereid was om nog wat voor ons klaar te maken.
Zo kwamen er schotels met verschillende soorten vlees en kaas. Ook konden we nog een salade nemen uit het restaurant.
Terwijl we daar heerlijk in de schaduw aten, dommelden de oudjes rustig in.... het middagdutje.
Na de lunch ging het verder, de wegen waren lekker ruim en de snelheid nam toe. Toen ik op kop reed genoot ik dan ook van de wat ruimere bochten en speelde ik weer met het gas, totdat de weg opeens ophield.
Een belangrijke verbindingsweg was gewoon afgesloten: een hek dwars over de weg en daarachter tonnen rotsblokken en bouwmaterialen. Hadden we dan toch ergens een bord gemist?
Wat later reden we bergopwaarts een dorpje in met wel zulke smalle en steile wegen (40%) bestaande uit keien en kinderkopjes, dat we hulp van de lokale bevolking nodig hadden om weer veilig weg te komen.
We besloten om helemaal terug te rijden om via de andere zijde van de vallei terug te keren naar het hotel, want het was inmiddels al ruim in de middag. Zo zijn we met gepast tempo terug gekeerd naar het hotel en hebben we de oorspronkelijk route niet meer gebruikt.
Afscheidsdrankje
Om 19.00 uur was het verzamelen in de lounge van het hotel voor de traditionele borrel. Onder het genot van een glaasje sekt, aangeboden door de eigenaar van het hotel, was het gezellig napraten over het verloop van deze dag.
Helaas ook al van deze week.
Vanavond was al weer de laatste avond van deze training en maakten wij ons op voor de laatste gezamenlijke maaltijd in het hotel.
Ook deze maaltijd was weer voortreffelijk en uitstekend verzorgd.
Traditiegetrouw ging dan ook een groot glas (fooienpot) rond en kon ieder een vrijwillige bijdrage doen. Later hebben Edwin en Eric die aan het personeel aangeboden als dank voor de uitstekende service tijdens ons verblijf.
Afsluiting met certificaat
Na de maaltijd volgde de officiële afsluiting van deze training en kreeg iedere cursist een certificaat uitgereikt.
Mooi om te zien, te lezen, dat bij ieder certificaat ook een persoonlijke noot was toegevoegd. Het is toch altijd 'net even ietsje meer' als je instructeur iets over je schrijft, iets over hoe hij je als persoon, als rijder ervaren heeft.
Eric, enorm bedankt!
Na het uitreiken van de certificaten hebben we uiteraard nog wat nagepraat en zochten mensen elkaar op voor de terugreis. De weervoorspellingen waren niet al te gunstig en dat maakte dat er een grotere groep (waaronder ik) samen zou reizen naar Nesselwang in Duitsland.
Dag 8
Terug naar huis
Dat het weer niet al te best zou zijn hadden we verwacht, maar dit.
Toen we omstreeks 07.30 uur aan het ontbijt zaten onweerde en regende het behoorlijk in Obereggen. Wat was ik blij dat ik niet heel vroeg in m'n uppie was vertrokken.
Je kunt een vertrek niet oneindig blijven uitstellen en uiteindelijk zijn we, gehuld in warme kleding en regenpakken, in een groep van zes rijders vertrokken.
We kozen voor de kortste en veiligste route naar Nesselwang, dus via de Brennerpas.
De regen maakte het er niet gemakkelijker op, bij sommige passen reden we zelfs door de wolken.
Hierdoor verloren we ook het onderlinge contact en zo reed ik verder met Pedro en Henk, de oudste cursist. Met Henk in het midden reden wij, via de Europabrücke het Oostenrijkse land binnen.
Naarmate we meer kilometer achter ons lieten, werd het warmer. Zo ging het slechte weer over in aangenaam warm(er), maar vooral droog weer.
Ook het verkeer viel reuze mee, nauwelijks oponthoud en zo arriveerden we veel vroeger dan gedacht in Nesselwang.
Overnachten of doorrijden?
Daar stonden we dan om 13.00 uur bij een tankstation in Nesselwang en namen we afscheid van elkaar. Pedro had een hotelovernachting geboekt en vertrok richting hotel. Henk en ik besloten om door te rijden; ieder op eigen kracht en snelheid richting Nederland.
Een volle tank, goed weer en twee snickers als lunch waren voldoende om het grootste deel van Zuid-Duitsland achter mij te laten.
Geheel tegen mijn zin bestond dit deel van de route uit snelweg en de daarbij behorende files. Ongelooflijk wat een groot aantal bouwplaatsen en bijbehorende files ik in terecht ben gekomen. Het lijkt wel alsof ze ieder stukje snelweg in Duitsland renoveren.
Niet tussen de file door rijden
Bij Stuttgart was de langste file, een combinatie van wegwerkzaamheden en een defecte vrachtauto zorgden voor een ellenlange file. En warm dat het was.
Wat doe je dan als motorrijder?
Rustig tussen de auto's door rijden en voorzichtig zijn, wetende dat dit nog steeds niet (officieel) mag en dat er heel plichtsgetrouwe automobilisten zijn die dit ten koste van alles willen voorkomen.
Dan zie je een blauw-blauw auto achter je en word je even later vermanend toegesproken door een jonge politie-agent, die vertelt dat je niet in Nederland bent en dat het 'hier' honderd euri kost. Had hij even naar rechts gekeken dan had hij de groep van vier duitse motorrijders over de vluchtstrook zien jakkeren.
Ik heb toen héél onschuldig en onbegrijpend gekeken, waarop de politieman verder reed naar de kapotte vrachtauto iets verderop.
Toen ik voorbijreed stond hij al het verkeer te regelen met zijn mooie witte pet strak over de oren getrokken. Natuurlijk heb ik nog heel vriendelijk naar hem gezwaaid.
En even later, ja hoor gewoon weer tussen de auto's door. Als ik dan toch een "Hollander" ben, dan ook een eigenwijze Hollander.
Nat pak
Ter hoogte van de VulkanEifel zag ik dat ik een flinke bui naderde.
Omdat ik wist dat ik nog maar 1,5 uren te rijden had, nam ik niet meer de moeite om te stoppen en het regenpak aan te trekken. Zo reed ik door en kreeg ik wat ik verdiende: een nat pak, maar ook een vrije linker weghelft omdat de meeste automobilisten rechts gingen rijden.
Zo kon ik dus weer lekker opschieten.
Om 21.00 uur parkeerde ik de motor thuis en kon ik de bagage afladen. Daarna wat eten en naar m'n eigen mandje.
Terugblik
Nu ik weer enkele dagen terug ben van deze training van LCVM, ben ik nog steeds op zoek naar de juiste woorden om dit reis (training)verslag af te sluiten.
Hoe kun je met weinig woorden beschrijven hoe mooi de omgeving is, hoeveel ik geleerd heb, hoeveel leuke en aardige mensen ik ontmoet heb, hoe lekker het eten was in het hotel, hoe goed de verzorging in het hotel was, hoe mooi het hotel is en ga zo maar even door.
Het was erg jammer dat John Bruins er niet bij kon zijn door zijn verblijf in het ziekenhuis, maar Edwin en Eric hebben getoond dat zij 'hun mannetje staan'.
Niet alleen op de motor maar ook als organisator.
Steun en toeverlaat waren ze als het erop aan kwam: chapeau!
Hoe 'close' je wordt tijdens zo'n training bleek mij toen ik eenmaal terug was in Nederland. Telefoontjes om te vragen of je goed bent aangekomen en hoe het de anderen is vergaan. Daarnaast nog heel wat berichtjes en uitnodigingen voor bezoekjes en tochtjes in de toekomst.
En dan natuurlijk mijn 'stalen ros niet te vergeten die mij toch ruim 3457 km trouw heeft gediend. Naast de bijna lekke band door de spijker geen enkel probleem gehad. Het olieverbruik was bijna nihil en het brandstofverbruik op een respectabele 1 : 18,5. Daar mag ik zeker niet over klagen.
Met deze foto die ik na een stevige regenbui, vanuit mijn hotelkamer gemaakt heb, wil ik dan ook graag afsluiten.
Reacties
Een reactie posten