Trainingen | Bergtraining Moto Sportivo in de Eifel

 Bergtraining Moto Sportivo in de Eifel

Net als vorig jaar heb ik ook dit jaar (2010) weer een meerdaagse motortraining gevolgd, deze keer een bergtraining met Moto Sportivo. Nadat ik vorig jaar een soortgelijke training heb gevolgd, was ik natuurlijk erg benieuwd naar de wijze waarop Moto Sportivo deze vorm geeft. 

In de tijd tussen deze twee trainingen heb ik zo'n 20.000 km gereden en ben ik van motor gewisseld (vorig jaar op de Honda CBF 1000 en dit jaar op de Yamaha FZ 1 GT).

Gedurende deze tijd is mij echter meerdere malen heel duidelijk geworden hoe belangrijk het is om als motorrijder een dergelijke cursus te volgen. Uit eigen ervaring weet ik inmiddels hoe vaak de aangeleerde technieken mij uit hachelijke situaties hebben gered en niet te vergeten dat ik ze hierdoor ook heb weten te voorkomen! Vooruitlopend op het verslag kan ik nu al aangeven dat ook deze cursus mij veel heeft geleerd; hierdoor ga ik beslist weer beter, bewuster en relaxter motor rijden.

Dank hiervoor aan Marcel, Peter en vooral Jan.

zaterdag 1 mei 2010

Omdat de weersvoorspellingen niet veel goeds voorspelden had ik mijn lederen combi thuis gelaten en reed ik warm gekleed in mijn all weather suit richting Venlo alwaar we bij een bekend hotel bij elkaar zouden komen. 

Aldaar aangekomen was het eerst rondkijken naar de machines en hun rijders (Moto Sportivo doet je toch denken aan de wat snellere rijders / machines). 

Na een rondje parkeerplaats had ik al gezien dat ik niet zou opvallen met m'n FZ1. Stilletjes was ik ook blij dat ik geen choppers of soortgelijke motoren zag staan; dit betekende dus lekker doorrijden. 

In het hotel werden we verwelkomd door Marcel Steijger en Peter Dijkstra van Moto Sportivo. Na het invullen van enkele formulieren volgde de briefing en konden we kennis maken met de instructeurs en medecursisten. De groepjes waren al ingedeeld en buiten konden we vervolgens kennis maken met onze instructeur: Jan.

Zoals beschreven maakte ik op de parkeerplaats kennis met Jan en mijn medecursisten. Kennelijk bestond onze groep uit mensen die nog niet zo lang in het bezit waren van het bekende papiertje of die hadden aangegeven een normale rijder te zijn. 

Vanuit Venlo reden we vervolgens groepsgewijs via de bekende Duitse snelwegen richting de Eifel.

In de eerste pauze kregen we informatie over het groepsgewijs rijden en het rijden in een bergachtige omgeving met smallere wegen. Ook moesten we regelmatig van positie wisselen waardoor we dan voor Jan moesten rijden. Tijdens de volgende korte pauzes gaf Jan dan informatie over hetgeen je kon verbeteren.

Jan deed dat op een rustige wijze, zonder veel ophef en gaf hierbij aan dat je zelf kon bepalen wat je met de info deed. Geen schoolse instructie, maar het initiatief bij de cursist leggen; een methode die voor mij heel goed werkt. Ook gaf Jan aan dat de snellere rijders niet hoefden in te houden maar dat we bij kruisingen / afslagen op elkaar zouden wachten. Hierdoor zou de groep uiteindelijk toch bij elkaar blijven.

Tijdens een van de gezamenlijke pauzes werd de techniek van het kort draaien uitgelegd en mochten we allemaal onze kunsten vertonen; dit tot groot genoegen van de truckers die op die parkeerplaats moesten overnachten.

Aan het einde van de dag bereikten we allemaal het Eifelhotel Daun en werden de motoren gestald. Na een warme douche natuurlijk eerst op zoek naar de bar, het trefpunt voor motorrijders.

Voor het diner eerst nog theorie; eerst een vragenlijst invullen met bekende vragen, helaas waren de bijbehorende antwoorden niet meer zo bekend bij mij. Wat kan een mens toch snel vergeten.

Peter ging later uitvoerig in op de vragen en maakte duidelijk dat ook deze theoretische kennis van het motorrijden essentieel is om veilig motor te kunnen rijden.

zondag 2 mei 2010

Bang voor regen, blijf dan maar in bed liggen. 

Al bij het ontbijt regende het en kregen wij te horen dat het dagprogramma gewoon door zou gaan. Natuurlijk kregen wij de nodige tips van de instructeurs v.w.b. het rijden in de regen EN in een bergachtige, onbekende omgeving. 

Al bij de start van deze dag had ik mij in het regenpak gehesen en hier heb ik vrijwel de hele dag in gereden. Als je in Nederland dagelijks met je motor rijdt, dan ben je gewend aan het rijden in de regen. Dit in tegenstelling tot de mooi weer rijders die kiezen wanneer zij motor rijden. Toch overkomt het iedere motorrijder dat hij met goed weer vertrekt en dat hij onderweg in een regenbui terecht komt. 

Vandaag reden we een stevige route met twee heel bekende plekken in de Eifel die veelvuldig bezocht worden door motorrijders die zich laten bijscholen. 

Prachtige bochtencombinaties, korte haarspeldbochten afgewisseld met lange doordraaiers, veel hoogteverschil en (relatief) hoge snelheden. We kregen allen ruimschoots gelegenheid om deze speciale routedelen een of meerdere malen te rijden; ieder voor zich en in eigen tempo. Ik was bezig met mijn tweede ronde toen het weer begon te regenen en ik de veilige mode inschakelde. 

Nadat we weer bij elkaar waren reden we richting volgende verzamelpunt toen we werden staande gehouden door een overijverige Duitse politieman. Die vertelde ons op zo'n typische wijze dat we in overtreding waren: je mag een keer de route rijden, daarna niet meer omkeren en terug rijden. Voor elke overtreding hiervan een boete van € 50,00, de tweede € 100,00 en de derde maal volgt inbeslagname van de motor. 

Ik vraag me nog steeds af waar dit strafbaar is gesteld; geen borden te zien. Mogelijk een plaatselijke verordening, of gewoon frustratie bij de bewoners?

We besloten om deze man toch maar niet tegen te spreken en zijn gewoon onze weg vervolgd richting restaurant.

Na de smakelijke lunch werd  het weer iets beter en vervolgden wij onze tocht door het prachtige landschap. 

Bij een (tijdelijk) afgesloten weg naast een vliegveld kwamen alle cursisten en instructeurs bij elkaar en werden de voorbereidingen getroffen voor een remproef.

Eerst kregen wij wederom uitleg over het hoe en het waarom, waarna elke rijder minimaal twee maal een goede remproef mocht tonen.

Of het nu door de zenuwen kwam, of door gebrek aan kennis/vaardigheid, deze oefening toonde aan dat je regelmatig even moet oefenen om je vaardigheid te behouden!

De remproef was nauwelijks beëindigd of de regen viel weer met bakken tegelijk uit de lucht. We hadden nauwelijks voldoende tijd om de regenpakken aan te trekken. Het regende zo hard dat een enkele deelnemer niet eens meer doorhad dat hij zijn zonnebril droeg; verschrikt wilde hij dan ook weer omkeren naar het vliegveld. Gelukkig was diens instructeur zo vriendelijk om hem, al rijdende, duidelijk te maken dat hij zijn bril gewoon nog op had.

Bij onze groep ging Jan voor de veiligheid voorop rijden zodat wij konden volgen. De kleine, smalle wegen veranderden al snel in iets wat op kleine modderbeken leek. Behoedzaam vervolgden wij onze weg richting Eifelhotel Daun.

Nadat de motor droog was gestald, de ketting gesmeerd, eerst zelf onder een heerlijk warme douche.

 

Tijdens het diner konden wij de foto's kijken die Marcel had gemaakt en natuurlijk mocht de cursist met de verdwenen zonnebril zelf het verhaal doen. Een goede sfeer dus op deze laatste avond in Daun. Morgen zou de route ons weer richting Nederland voeren.

Maandag 3 mei 2010 

Nadat wij de motoren weer rijklaar hadden gemaakt, vertrok de hele stoet richting parkeerplaats voor een allerlaatste techniek / proef: het rijden over een obstakel.

Peter vertelde hoe je op een veilige wijze over een obstakel op de weg heen kan rijden. Als obstakel werd een autoband tussen twee pionnen gelegd en mocht iedere rijder een of meerdere malen hierover rijden. 

Je staat raar te kijken dat je motor zo'n obstakel zo gemakkelijk kan overwinnen, mits je de juiste techniek toepast. 

Alleen een mannelijke ego raakte beschadigd toen hij drie pogingen nodig had, daar waar een vrouw dit in twee pogingen deed op dezelfde motor.

Omstreeks 15.30 uur arriveerde ook onze groep bij de laatste waypoint van deze training, een ijssalon waar de meesten toch voor een warm drankje kozen. Toen wij uit Daun vertrokken regende het en was de buitentemperatuur maar 6 graden Celsius. 

Als afsluiting van deze training kregen wij allen een certificaat uitgereikt door Marcel. Dit certificaat is niet alleen leuk als aandenken, maar wordt door sommige verzekeraars beloond met korting op de verzekeringspremie.

Hierna kon ieder op eigen gelegenheid richting Nederland; natuurlijk in de regen.

Tot slot

Als ik nu, enkele dagen na deze training, terug kijk dan besef ik dat je als motorrijder nooit uitgeleerd raakt. Jan heeft mij laten zien dat leeftijd er niet toe doet, enthousiasme en willen leren wel. 

Voor de cursus had ik het gevoel dat ik de kijk- en stuurtechnieken wel beheerste, maar voelde het niet goed. Mijn bochtenwerk voelde houterig / schokkerig aan en ik miste iets. 

Op de tweede dag vertelde ik dit aan Jan en kreeg ik alleen een bemoedigende glimlach te zien. Later gaf Jan mij regelmatig aan dat ik voor moest gaan rijden en kon ik mijn eigen lijnen en tempo rijden. Op de laatste dag ging Jan twee maal voor mij rijden in een mooi bochtig gedeelte en kon ik hem volgen. 

Bij de laatste keer dat hij voor mij ging rijden en ik hem volgde kwam plotseling dat gevoel dat ik miste: CADANS. 

Door Jan te volgen kwam ik in een mooi ritme en voelde alles veel beter!

Ik wil Moto Sportivo dan ook bedanken voor deze fijne bergtraining, waarin ik weer veel heb geleerd. In het bijzonder wil ik Jan bedanken voor zijn aandacht en begeleiding.