Motor Routes | Herfstrit in België en Frankrijk #Motorrit in de herfst #Motorrit in België en Frankrijk

 Herfstrit in België en Frankrijk

Motorrit door België en Frankrijk

De winter nadert, de nachten worden kouder en de bladeren aan de bomen verkleuren. Veel motorrijders zijn al bezig met het voorbereiden van hun motoren voor de winterstalling. Maar daar voel ik helemaal niets voor, ik wil maximaal kunnen genieten van mijn motor en ik pak dan ook elke kans om een ritje te maken. En winterstalling, dat begrip staat gewoon niet in mijn woordenboek!

Toen enkele dagen geleden de weerberichten in Nederland en België voorspelden dat er nog wat 'mooie dage' in het vooruitzicht waren, ben ik achter mijn pc gaan zitten om een route te bedenken. Ik wilde graag naar een gebied in België waar ik nog weinig bekend ben en waar ik interessante locaties kon bezoeken. Dus geen route die specifiek gericht was op het motorrijden, maar een route waarbij ik de motor kon gebruiken om interessante dingen/ locaties te bekijken of te fotograferen. Ja, ook dat is een wijze waarop je je motor kunt inzetten en er op een andere wijze van kunt genieten. 

Na wat puzzelen op Google Maps kwam ik terecht in de omgeving van Charleroi in België. Voor het eerst heb ik deze kaart gebruikt om een conceptroute te maken omdat je dan heel gemakkelijk op leuke of interessante locaties kunt zoeken. Heb je zo'n locatie gevonden, dan voeg je deze gewoon aan de bestaande routepunten toe. Dat ging goed en de route kreeg steeds meer vorm. Maar op enig moment kon ik geen routepunten meer toevoegen en toen ben ik weer overgestapt op de MyRoute-app routeplanner.

Na enige uurtjes puzzelen had ik een route gemaakt van zo'n 198 km lengte die ongeveer 3,5 uurtjes zou duren. Het startpunt van deze route lag bij het plaatsje Strépy in Belgié. Via de snelwegen zou ik het startpunt in zo'n 1,5 tot 2 uurtjes kunnen bereiken. Dat betekende dat het een lange dag en rit zou gaan worden.

De Rit 

Gisterenochtend (woensdag) ben ik dan ook wat vroeger opgestaan omdat ik zo vroeg mogelijk aan de rit kon beginnen. Maar toen ik opstond en naar buiten keek, zag ik dichte mist. Het was behoorlijk fris, slechts 6 graden, dus de mist zou niet snel optrekken. 

Toen het om 08.30 uur nog niet veel verbeterd was, heb ik m'n motorkleding aangetrokken en hierbij ook weer m'n iso vestje als extra midlayer aangetrokken. Ook heb ik de lange onderbroek weer uit de kast gehaald en aangetrokken. En daar was ik maar wat blij mee, want het was fris.... heel fris.

Met 8 graden Celsius ben ik vertrokken en toen ik de A2 richting Maastricht opdraaide had ik ongeveer 100 - 150 meter zicht. Het zicht varieerde omdat het niet overal mistig was. Soms was er minder zicht en soms scheen er een waterig zonnetje door de nevel. Zo nu en dan vormden zich waterdruppels uit de mist en was ik blij dat het Gore Tex textiel weer goed werkte na de laatste wasbeurt. 

Het was dus aanpassen aan de omstandigheden, die regelmatig wisselden.

Ik hoef niet uit te leggen dat ik, ondanks dat ik de intermediate handschoenen droeg, al snel koude handen kreeg. Dus de handvatverwarming werd ook al snel op de hoogste stand ingeschakeld. Maar m'n handen werden onder deze condities niet echt warm. Het bleef fris.

  

Toen ik op ongeveer 6 km van de laatste afslag op de E42 verwijderd was, stokte het verkeer op de driebaans(snel)weg plotseling. Bij een kleine afrit was de snelweg volledig afgesloten met behulp van geplaatste actie/ pijlwagens en moest al het verkeer zich een weg zoeken door een klein plaatsje. Geen omleidingsroutes, geen informatie, helemaal niets. Weer zo'n typisch gevalletje van Belgisch (niet)organisatievermogen (of is het gewoon gemakzucht).

Dankzij de overzichtskaart van mijn Zumo XT2 kon ik gelukkig zelf een goede route naar het startpunt van m'n route bedenken (het toestel mag een route nooit herberekenen). Ik vraag mij nu nog af hoe het al die andere bestuurders is vergaan die deze luxe niet hebben gehad. 

Scheepslift van Strépy - Thieu 

Toen ik omstreeks 11.00 uur bij de enorme scheepslift van Strépy-Thieu arriveerde, was deze nog in mist gehuld. Alleen aan de contouren van dit bouwwerk kon ik de afmetingen schatten. 

Ik had geluk want in een van de liftbakken bevond zich een binnenvaartschip en was het 'tilproces' bijna voltooid. Tijdens het wachten trok zo nu en dan de mist iets op en heb ik op die momenten foto's gemaakt. Op Wikipedia heb ik later de ontwikkeling en de werking van deze imposante scheepslift gelezen, zeker interessant! #Scheepslift van Strépy-Thieu 

 Scheepslift no. 4 op het Centrumkanaal

Niet veel verder stak ik de rivier Canal du Centre over en kwam ik uit bij een oude scheepslift. Die kun je gewoon niet missen; een oud gebouw, een brug of aquaduct en een enorm complex bestaande uit balken, kabels en nog meer.

Dit is een van de vier scheepsliften die tussen 1888 en 1917 gebouwd zijn door de Britse ingenieur Edwin Clark. Samen overbruggen deze scheepsliften een hoogteverschil van 68 meter. #Scheepsliften op het Centrumkanaal

Toen ik vervolgens door het plaatsje Strépy-Thieu en Maurage reed, leek het alsof de tijd daar had stil gestaan. Slechte wegen, zeg maar straatjes en ook bijzonder veel slechte en vervallen huisjes. De mannen waren slecht gekleed en leken allemaal onverzorgd (een scheerapparaat moeten ze daar nog kennelijk uitvinden) en de vrouwen liepen al net zo onverzorgd in slecht zittende jogging kleding. En opvallend veel mensen op straat rookten er nog flink op los (geen vapen).

Door de mist bleef ook de rook van de hout gestookte kachels hangen en voelde ik dat mijn keel geprikkeld raakte.

Die geur en die prikkel maakten dat mijn geheugen me terug voerde naar mijn eerste kinderjaren. Toen woonde ik in een zogenaamde mijnwerkerskolonie in de Oostelijke Mijnstreek. Kleine huizen en in elk huis vond je kolenkachels waarmee de huizen verwarmd werden en waarop gekookt werd. En bij mistig weer bleef de rook uit die kachels in de straten hangen en had je die specifieke geur.....

Langzaam trok de mist op en werd het warmer. De route voerde mij over slechte wegen en door kleine dorpjes langs de grens tussen België en Frankrijk. Ik vond het verbijsterend en soms zelfs schokkend om te zien hoeveel vervallen of zeer slecht onderhouden huisjes ik zag. Regelmatig zag ik echter dat er een prachtig huis pal naast zo'n vervallen object/ huis was gebouwd. Het deed mij denken aan delen van Italië waar men verlaten huizen of gebouwen gewoon achterliet. Niet slopen, niet opruimen, maar gewoon laten voor wat het is.

Datzelfde gevoel kreeg ik door de belabberde straten en infrastructuur. Alsof er nooit onderhoud of enige vorm van verbetering wordt uitgevoerd.

Maar hoe ik er ook over denk, het is wat het is en als mensen zo willen leven, dan is dat hun keuze.

Frankrijk

Na zo'n 55 km door het Belgische land te zijn gereden, passeerde ik bij het verlaten van het plaatsje Roisin de grens van België en Frankrijk. Net voor de grens ben ik bij het laatste tankstation voor de grens bij een tankstation gestopt om goedkoop te tanken. Volop Franse voertuigen die soms tot het maximum met jerrycans brandstof beladen werden. Zo was er een man met wel zes 50 liter plastic tanks vol benzine die hij in een kleine hatchback geladen had. Het voertuig stond zwaar in de vering toen hij wegreed.

Maar in tegenstelling tot België en helemaal niet hoe ik het verwacht had (beeldvorming dus), waren de wegen in Frankrijk prima. Ook de huizen, de infrastructuur en de wegbewijzering waren dik in orde. Alles was schoon, mooi onderhouden en het gaf meteen een heel andere indruk. Een enorm contrast met wat ik eerder in België ervaren had!

De route voerde mij onder andere door het natuurpark P.N.R Avesnois en omstreeks 13.00 uur arriveerde ik bij het volgende punt: Le Cascades de Quelipont. Een kleine waterval aan het einde van een doodlopende weg. Er stond een mooie tafel met bankjes en daar heb ik in alle rust wat foto's gemaakt en m'n boterhammetje gegeten. Het was er heerlijk stil en ik kon gewoon genieten van het zonnetje. Het werd warm genoeg om de intermediate handschoenen in te ruilen voor de zomerhandschoenen en om de iso vest weer in de rugzak te stouwen. 

 

Na een korte maar zeer aangename pauze ben ik weer op m'n motor gestapt en heb ik kunnen genieten van de prachtige wegen zoals de D87 en de D33 die mij van west naar oost door het prachtige natuurpark voerden.

Via de D133 ben ik vervolgens naar het prachtige meer met de mooie naam Lac du Val Joly gereden. Het is wat toeristisch, maar op deze woensdag vroeg in de middag was het gewoon genieten om langs het meer te rijden.

En weer in België

De rit in Frankrijk had voor mij langer mogen duren, want kort na het passeren van het meer met de mooie naam, passeerde ik ook alweer de grens met België.

Niet lang na het passeren van de grens kwam ik uit bij een kanon uit de 1e Wereldoorlog. In feite betreft het een zwaar mortier en staat het officieel in het plaatsje Sivry. Toen ik deze informatie heb opgezocht las ik dat het geschut, dat 1300 kg weegt, in 2009 werd gestolen. Kennelijk heeft men het weer weten te achterhalen en is het inmiddels grondig gerestaureerd.

Natuurlijk heb ik daar ook nog wat foto's van gemaakt.

Over kleinere maar mooie wegen en door kleine plaatsjes ben ik verder in oostelijke richting gereden tot ik bij de zuidkant van het meer Lac de la Plate Talle kwam. Via de N589 en de N589a reed ik over de dam van het meer in noordelijke richting. Hierbij had ik aan de linkerzijde uitzicht over het Lac de la Plate Talle en aan de rechterzijde uitzicht over het Lac de l'Eau d'Heure.

Ik volgde de N589a en aan de noordzijde van het meer sloeg ik rechtsaf en volgde ik de N907. Vervolgens ben ik aan de andere zijde van het meer over de N978 weer in zuidelijke richting gereden. Een rondje rondom het meer dus!

Het was natuurlijk mijn bedoeling om, waar het mogelijk was, foto's te maken van dit prachtige (stuw) meer. Maar de wegen waren zo mooi, er was weinig verkeer en ontzettend leuke bochten. En om de een of andere reden kreeg ik hierdoor spontane kramp in mijn rechterpols waardoor ik geen snelheid kon minderen. Al mijn aandacht ging dan ook naar het bochtenwerk 😎

Hierna volgden nog wat leuke kleinere wegen en wat kleinere plaatsjes tot dat ik weer via de N-wegen in noordelijke richting verder moest. Dat was niet zo interessant.  

Kort voordat ik de snelweg E42 opreed ben ik nog bij een tankstation gestopt en heb ik daar de tank weer aangevuld (slechts 9 liter). Ook heb ik nog wat vruchtensap gedronken en een appeltje gegeten om de suikers wat aan te vullen. Het was immers al een lange dag en ik had nog een ritje van zo'n 120 km voor de boeg. 

Voor Luik begonnen de files en heb ik eigenlijk tot voorbij Luik alleen maar in de file(s) gereden. Ik was dan ook blij dat ik de laatste stop had gemaakt en wat gegeten en gedronken had. Hierdoor had ik voldoende concentratievermogen om alert te blijven.

Omstreeks 17.30 uur arriveerde ik thuis en parkeerde ik m'n motor met 510 toegevoegde  kilometers in de schuur. Het was een lange en intensieve dag, maar ik was en ik ben nog steeds blij met deze bijzondere herfstrit.

Ik heb veel nieuwe en onbekende dingen gezien, maar ook weer nieuwe en mooie ervaringen (kennis) opgedaan.

Zo kan elke motorrit zomaar een klein avontuur zijn!