Motorreis 2025
Dag 8
Route 08 : Budva naar Niksic (MN)
Maandag 30 juni 2025
Op de achtste dag van onze reis vertrekken we uit Budva in Montenegro en rijden we naar Niksic in het binnenland van Montenegro. Op deze route van zo'n 231 km rijden we vooral over kleinere wegen en zouden we volgens de routeplanne in zo'n 5 uurtjes rijtijd ons doel moeten bereiken. Dat valt nog te bezien.....
Vanuit ons hotel in Budva rijden we langs de kust in zuid-oostelijke richting tot we de grens met Albanië bereiken. Daar rijden we in noordelijke richting en dan volgen we de kust van het Jadarsko Jezero Meer. Deze route voert ons door het prachtige National Park Skadar (en langs het meer).
Aan de noordkant volgen we de loop van de grote Rijeka Crnojevica rivier en doorkuist de weg een groot moerasgebied (een soort delta).
Vervolgens gaat het over kleinere wegen verder, in noordelijke richting het binnenland in. Hierbij doorkruisen we ook weer een berggebied met bergen tussen de 1000 en 1500 meter.
Het is een dunbevolkt gebied waar we doorheen rijden en ik ben dan ook erg benieuwd naar de natuur en de cultuur.
Tegen het einde van de route bereiken we het meer Slana Jezero met hieraan ook weer een soort delta/ moerasgebied. Dan buigen we af in oostelijke richting en passeren we het Nationale Vliegveld Kapino Polje. Hierna bereiken we al snel ons hotel in Niksic, een middelgrote stad in Montenegro.
De (bijzondere) rit
Het was al vroeg warm, zo'n 33 graden Celsius toen wij om 09.00 uur uit Budva vertrokken. We zijn eerst een tijdje over de kustweg gereden en dat was onplezierig vanwege de verkeersdrukte. Daarbij is het ontzettend wennen aan het rijgedrag van de lokale bevolking. Het lijkt wat chaotisch en impulsief dus gewoon rommelig. Automobilisten trappen onverwachts op de rem en slaan vaak zonder indicatie vlak voor je af, waardoor jij snel in de remmen moet. Nee, het is goed uitkijken in Montenegro.
Daarna zijn we over een prachtige landweg door een natuurreservaat gereden. Het was prachtig tot dat er zonder informatie of waarschuwingen, wegwerkzaamheden waren. En aangezien dit de enige weg was in dit gebied, moesten we wel doorrijden. Soms werkte men aan een bergwand, soms aan een verzakking, maar altijd was er een pad van grove kiezel en grind waardoor je langs de werkzaamheden kon rijden.
Op enig moment stond er een mobile betonpomp dwars over de weg. De werklui waren net gestart met het pompen van beton in een bouwput naast de weg. Dat betekende dat we moesten wachten tot ze klaar waren en het voertuig verplaatst kon worden. Onder de steunpoten van het voertuig was echter net voldoende ruimte om er onderdoor te kunnen rijden. De ruitjes van onze motoren werden in de laagste stand geplaatst en terwijl wij plat op de motor lagen, konden we er precies onder en tussendoor.
Maar het ergste zou nog komen, want niet veel verder moesten we over grote afstand over grove kiezel met diepe kuilen erin rijden. En alsof dat nog niet genoeg was, stonden we plotseling stil achter een graafmachine die de weg voor ons open brak. De brokstukken werden in een vrachtauto geladen en wij moesten maar wachten. Na een kwartiertje was de vrachtauto geladen en vertrok deze. De graafmamachinist brak nog een ander stuk open, vulde het gat met grove kiezel waarna een wals het aanreed. Hierna mochten wij als eersten over dit pad rijden en dat was niet gemakkelijk!
Daarna hebben we nog zo'n 10 km om er kiezel en grind moeten rijden voordat we op goed asfalt konden rijden.
Hierna zijn we over een mooie berg richting de grens met Albanië gereden. Daarna kwamen we op de R6 die parallel aan de oevers van loopt. Vanuit de hooggelegen bergweg kijk je uit over het uitzonderlijk mooie meer met de eilandjes.
Maar deze R6 is een heel gemene bergweg. Hij bestaat uit haarspeldbochtjes die door andere bochten aan elkaar wordt geregen. En zo'n 90% van die bochtjes zijn blinde bochtjes waar je niets kunt zien. En om je vaardigheden, techniek en uithoudingsvermogen nog meer op de proef te stellen, is het wegdek ronduit slecht.
Toen we om 12.30 bij een wegrestaurant stopten, waren we er ook, helemaal klaar mee. Rene zat op dat moment zo stuk, dat hij via een andere, rechtstreekse route naar het hotel wilde rijden.
Maar na wat gerust en gegeten te hebben besloten we om nog een deel van de route te rijden om, indien nodig, later een rechtstreekse route te rijden
We vertrokken met de gedachte door te rijden over een bergweg, maar altijd snel veranderde de bergweg in een gloednieuwe hoofdweg met prachtig snelle bochten en uitstekend asfalt. Zo konden we in korte tijd een mooie afstand afleggen. Maar opeens, zonder ook maar enige waarschuwing of aanduiding door borden, veranderde de hoofdweg weer in een smal bergweggetje. Waarschijnlijk was het geleende geld uit China op dat moment op en zijn alle werkzaamheden abrupt beëindigd.
Niet veel later bereikten we ons hotel in Nicksic en konden we de inspanningen van deze dag met een koel biertje vergeten.
Daarna zijn we over een prachtige landweg door een natuurreservaat gereden. Het was prachtig tot dat er zonder informatie of waarschuwingen, wegwerkzaamheden waren. En aangezien dit de enige weg was in dit gebied, moesten we wel doorrijden. Soms werkte men aan een bergwand, soms aan een verzakking, maar altijd was er een pad van grove kiezel en grind waardoor je langs de werkzaamheden kon rijden.
Op enig moment stond er een mobile betonpomp dwars over de weg. De werklui waren net gestart met het pompen van beton in een bouwput naast de weg. Dat betekende dat we moesten wachten tot ze klaar waren en het voertuig verplaatst kon worden. Onder de steunpoten van het voertuig was echter net voldoende ruimte om er onderdoor te kunnen rijden. De ruitjes van onze motoren werden in de laagste stand geplaatst en terwijl wij plat op de motor lagen, konden we er precies onder en tussendoor.
Maar het ergste zou nog komen, want niet veel verder moesten we over grote afstand over grove kiezel met diepe kuilen erin rijden. En alsof dat nog niet genoeg was, stonden we plotseling stil achter een graafmachine die de weg voor ons open brak. De brokstukken werden in een vrachtauto geladen en wij moesten maar wachten. Na een kwartiertje was de vrachtauto geladen en vertrok deze. De graafmamachinist brak nog een ander stuk open, vulde het gat met grove kiezel waarna een wals het aanreed. Hierna mochten wij als eersten over dit pad rijden en dat was niet gemakkelijk!
Daarna hebben we nog zo'n 10 km om er kiezel en grind moeten rijden voordat we op goed asfalt konden rijden.
Hierna zijn we over een mooie berg richting de grens met Albanië gereden. Daarna kwamen we op de R6 die parallel aan de oevers van loopt. Vanuit de hooggelegen bergweg kijk je uit over het uitzonderlijk mooie meer met de eilandjes.
Maar deze R6 is een heel gemene bergweg. Hij bestaat uit haarspeldbochtjes die door andere bochten aan elkaar wordt geregen. En zo'n 90% van die bochtjes zijn blinde bochtjes waar je niets kunt zien. En om je vaardigheden, techniek en uithoudingsvermogen nog meer op de proef te stellen, is het wegdek ronduit slecht.
Toen we om 12.30 bij een wegrestaurant stopten, waren we er ook, helemaal klaar mee. Rene zat op dat moment zo stuk, dat hij via een andere, rechtstreekse route naar het hotel wilde rijden.
Maar na wat gerust en gegeten te hebben besloten we om nog een deel van de route te rijden om, indien nodig, later een rechtstreekse route te rijden
We vertrokken met de gedachte door te rijden over een bergweg, maar altijd snel veranderde de bergweg in een gloednieuwe hoofdweg met prachtig snelle bochten en uitstekend asfalt. Zo konden we in korte tijd een mooie afstand afleggen. Maar opeens, zonder ook maar enige waarschuwing of aanduiding door borden, veranderde de hoofdweg weer in een smal bergweggetje. Waarschijnlijk was het geleende geld uit China op dat moment op en zijn alle werkzaamheden abrupt beëindigd.
Niet veel later bereikten we ons hotel in Nicksic en konden we de inspanningen van deze dag met een koel biertje vergeten.
Reacties
Een reactie posten