Motor Routes | Uitwaaien in de Eifel #motorroutes in de Eifel #bochtenplezier in de Eifel

 Uitwaaien in de Eifel

De Eifelroute 12 als basis

Gisteren, dinsdag dus, heb ik eindelijk weer eens een langere rit in de Eifel kunnen maken. De laatste weken heb ik het best druk gehad en na de paasdagen was ik er echt weer aan toe: een ritje in de Eifel.

Wie de Motor Routes op m'n Blog wel eens doorkijkt, weet dat ik in de loop der jaren aardig wat routes in de Eifel gemaakt heb (zo'n 20+). Regelmatig probeer ik er een uit te kiezen die ik al langer niet gereden ben. Hierdoor fris ik mijn kennis van het gebied en mijn rijtechniek op. Daarnaast kan ik op deze wijze ook de routes controleren want ik vind niets zo vervelend als routes (routebestanden) die niet kloppen. Daar kan ik echt ontzettend van balen!

Zo kwam ik enkele dagen geleden de Eifel Route 12 weer tegen en leek het mij leuk om daar eens mee te experimenteren. Zo heb ik eerst het startpunt en eindpunt gewijzigd (naar Aken verlegd) en heb ik er zo een langere route van gemaakt. Een route die gemakkelijker vanuit Limburg te rijden is en die meer variatie biedt. Dit resulteerde in een route van zo'n 264 km die in 4-5 uurtjes gereden kan worden. 

de Route (de Eifel Route 12 - 2025)

Hoewel het weerbericht redelijk weer voorspelde met temperaturen tot 18°C, had ik gelukkig toch meerdere lagen onder m'n motorpak. Ik vertrok met zo'n 14°C en dat werd snel warmer naarmate ik Aken naderde.

Dat is, voor mij, een bekend gegeven en weet ik dat je bij het verlaten van Aken het Eifelgebied inrijdt. Dan zakt de temperatuur snel.

Door wegwerkzaamheden (die al meer dan een half jaar duren) moest ik bij Roetgen weer van m'n route afwijken en kwam ik bij toeval op een heel mooie bergweg naar Hammer uit. Deze weg houden we er dus gewoon in.

Via mooie brede wegen met snelle bochten ben ik richting Vulkaneifel gereden. Dat gebied kun je gewoon niet missen door al die prachtige bergen (vulkanen) die veelal bedekt zijn met bomen en groen. Zeker in deze tijd van het jaar waarin de bomen weer bloesem en kleur krijgen, was het gewoon genieten van die prachtige vergezichten.

Zoals ik al schreef is het eerste deel van deze route (ik verdeel de route voor het gemak in drie delen) erg fijn om te rijden als je van brede wegen, goed asfalt en snelle bochten houdt. 

Vanaf Echerscheid/ Mahlberg start het tweede deel van deze route die er heel anders uitziet.
De route veranderde sterk naar een meer technische route met veel, héél veel bochten. Omdat ik vooral over K- en L-wegen reed (dat zijn de bos- en landwegen) heb ik zo'n 1,5-2 uurtjes kunnen genieten van de meest mooie bochtjes. En dan heb ik het over krappe bochtjes zonder zicht, heel veel haarspeldbochten (berg op en berg af) en technisch uitdagende bochtjes. Smalle bos/ landwegen wisselden zich af met stukken snel bochtenwerk op de verbindingswegen. Meer dan eens reed ik over een prachtige 100km weg zo een dorpje binnen waar net een auto over de rijbaan paste. 
En die dorpjes zijn nog zo authentiek dat je gewoon je ogen uitkijkt over die verschillende voorgevels van die vakwerkhuisjes. Dat is het mooie van deze route omdat die van de grote en bekende wegen afwijkt.

Tijdens het rijden van dit deel van de route heb ik ook weer goed aan mijn rijtechnieken kunnen werken. Door de hoeveelheid bochtjes en haarspeldbochtjes kon ik elke keer aandacht aan de techniek besteden. Ook gaf dat gelegenheid om te 'finetunen' en om mijn nieuwe motor te leren kennen. De Ducati rijdt echt wel anders dan de KTM 1290SAS en vind ik het erg leuk om ook die verschillen te ontdekken!

Omstreeks 13.30 uur begon het lichtjes te regenen maar heeft dat geen invloed op mijn rijplezier gehad. De wegen waren welliswaar nat/ vochtig en afwisselend droog, maar heb ik lekker door kunnen rijden. In de regen rijden vind ik helemaal niet vervelend en denk ik zelfs dat je hierdoor meer leert dan alleen bij droog weer te rijden. Je vaardigheden worden beter en je voelt je gewoon meer op je gemak omdat je weet dat je gewoon door kunt rijden. Je verliest maximaal 30 procent grip op een nat wegdek.....

Na een uurtje in de regen gereden te hebben, bereikte ik ook alweer Bad Münstereifel en werd het ook weer wat warmer.

Het was dan ook al druk in Bad Münstereifel omdat daar meerdere mooie bezienswaardigheden zijn. Gelukkig kun je daar vrij eenvoudig en snel doorheen rijden.

Zo kwam ik alweer bij het derde deel van deze route uit. Ook dat deel kenmerkt zich door mooie brede wegen met snelle bochten/ bochtencombinaties. Via de Noord-Eifel reed ik langs de noordzijde van het Nationalpark Eifel en de Rurtalsperre naar Schmidt.

Tussen Schmidt en Aken moest ik helaas weer van de oorspronkelijke route afwijken omdat men daar nog steeds bezig is met wegwerkzaamheden. Die zijn ontstaan door de overstromingen die inmiddels al meer dan twee jaar geleden zijn. Die werkzaamheden bestaan uit het vervangen van rivieroevers en bruggen en vorderen maar gestaag. Daaraan kun je toch weer zien hoe goed de weg- en waterbouw in Nederland toch is!

Omstreeks 17.00 uur was ik weer thuis en had ik zo'n 400 km afgelegd. In de avonduren heb ik de foto's bewerkt en alle informatie van deze route vastgelegd. Tijdens de rit heb ik alles op een kladbriefje geschreven en dat moet ik dan later weer netjes uitwerken.

De route hoef ik maar op enkele plaatsen wat aan te passen en dan kan die gepubliceerd worden. Het is echter geen route die voor alle rijders geschikt is, of leuk zal zijn. Deze route is meer voor de rijder die van veel én lastig bochtenwerk houdt.

En dan moet deze weer gepoetst worden 😎