Motor Reis | Italië Reis 2024 - Terugblik van Rene

 Italië Reis 2024 

Terugblik van Rene

Mijn verzoek

Aan het einde van onze mooie gezamenlijke reis naar- en door Italië heb ik Rene gevraagd of hij een stukje voor dit Blog wilde schrijven. Ik was namelijk erg benieuwd hoe deze nuchtere West-Fries, met een goed gevoel voor humor, deze reis beleefd had. Hij was nog nooit in Italië geweest en deze opzet van de motorreis was voor ons beiden nieuw. 

Ik ben dan ook erg blij dat Rene zijn gedachten beschreven heeft en heb ik zijn inbreng - zonder enige aanpassing - hieronder geplaatst.  

Met Wiel naar Napels en weer terug

Hallo allemaal. Mijn naam is Rene de Bruin, 59 jaar oud en de trotse bezitter van een Honda ST 1300 Pan Europeen.

Vorig jaar heb ik Wiel leren kennen tijdens een groepsreis naar Roemenië. Het klikte wel tussen ons en samen met iemand anders besloten we gezamenlijk iedere dag de route te rijden. 

Wiel en ik vonden elkaar al snel in de wens om een reis te maken zonder een hele groep. Na thuiskomst hielden we contact en besloten samen op reis te gaan. Bestemming: Italië!!

Gezamenlijk hebben we toen een aantal bezienswaardigheden benoemd waar we langs zouden kunnen rijden op de heen en terug route. Gelukkig voor mij was Wiel zeer vaardig in het maken van routes en het vinden van hotels. Nogmaals bedankt hiervoor Wiel.

Eind Juni was het eindelijk zover. De motor was weer helemaal nagekeken en voorzien van verse banden, de routes stonden in de navigatie en de benodigdheden voor twee weken rondzwerven op de motor waren ingepakt. Op naar Zuid-Limburg om Wiel op te halen.

De volgende dag vertrokken we via de Eifel naar Zuid-Duitsland om via Oostenrijk naar Italië door te rijden. Op dag 4 waren we in Pisa en hebben daar de welbekende toren bewonderd. Door naar het zuiden waarbij we Rome rechts hebben laten liggen. Tevens leerden we hoe het verkeer in Italië werkt. Verkeersborden en strepen op de weg zijn slechts aanwijzingen waar je jezelf aan zou kunnen houden. Aangezien niemand zich daar aan leek te storen hebben wij ook de vrijheid genomen om niet al te strak de regels te volgen. Best lekker op de motor.

Onderweg zagen we de overgang van Noord Italië naar het zuiden duidelijk. Het landschap werd rommeliger en overal lag afval langs de weg. Bij de pompen werd geen superbenzine meer verkocht en kregen we te maken met de ellende van de tolwegen. Daar tegenover stond het beklimmen van de Vesuvius met de motor, het bezoek aan Pompeï en het rijden in de stad Napels.

Napels is een stad vrijwel zonder stoplichten. Dit betekent dat het verkeer een zelf organiserend karakter  heeft waarbij de rijstijl een kwestie is van geven en nemen. Invoegen betekent dus niet op je beurt wachten, maar jezelf in het eerste gaatje gooien dat zich in het verkeer voordoet. Dat is men daar gewend en dus wordt er genoeg ingehouden om je zonder schade te laten invoegen. Voor een Noord-Europese motorrijder is het wel even wennen om jezelf voor een naderende auto te sturen in de verwachting dat de ander wel rekening met je houdt. Maar goed, het werkt. We zijn zonder brokken de stad doorgereden. Vreselijk irritant zijn de motorscooter rijders. Voor deze bestuurders gelden maar 2 regels. Rechts houden en niets raken, verder is alles toegestaan. Als motorrijder ben je niet zo breed als een auto en dus past er een scooter best naast. Weg is dan je bewegingsvrijheid en aangezien het barst van die gasten moet je constant voor ze op je hoede zijn. Erg vervelend dus.

Kortom, motor rijden in een dergelijke stad is zeker een belevenis, maar wel eentje voor iemand met ervaring en een gezonde dosis zelfvertrouwen.

Na Napels ging het voorwiel weer naar het noorden richting Venetië. We reden door het midden van Italië over de autostrade mediterranea. Prima weg, weinig verkeer en een prachtige omgeving met bergen aan weerszijden van de weg. Heerlijk ontspannen rijden na de Nepalese chaos.

Na een kort bezoek aan de toeristenfuik die Venetië heet zijn we doorgereden richting de Dolomieten. De bedoeling was via een bergpass door te steken naar Oostenrijk en dan via de Gross Glockner naar Duitsland door te rijden. Helaas hadden de Italianen in al hun wijsheid besloten om deze bergpass voor maanden af te sluiten. Uiteraard zonder dit bekend te maken voor reizigers. Tevens was het teveel moeite om op tijd aan te geven dat deze pass was afgesloten. Pas een paar km voor de afsluiting kwamen we de eerste waarschuwings borden tegen. We zijn doorgereden met het idee van, het zal toch niet waar zijn!?. Dus wel !!. Dit verpestte onze dag grondig. Die dag zagen we meer van de Dolomieten dan dat ons lief was. Na 600 km door de bergen en snelweg waren we om acht uur eindelijk bij het hotel. Mijn kont had het na 11 uur in het zadel die dag zwaar te verduren. Het ergste was dat we hierdoor de Gross Glockner niet hebben gereden. Daar had ik mij wel op verheugd. Helaas, dat blijft staan voor een volgende keer.

Na nog twee dagen lekker door Duitsland te hebben gereden hebben Wiel en ik in de Eifel afscheid van elkaar genomen en zijn ieder op huis aan gegaan.

Terugkijkend hebben we een prima vakantie gehad. De motoren hebben zich prima gehouden, de wegen waren over het algemeen prima en het weer was warm, maar droog op een paar buien na. Wiel had mooie routes uitgezet met veel afwisseling en lengte, de hotels waren ook prima en de biertjes na afloop van een dag rijden lekker koud. De grootste ergernissen tijdens de reis waren de wegafsluitingen in Italië die gewoon doorgaande routes compleet blokkeerden. Vaak slecht en laat aangegeven en niet voorzien van omleidingsroutes. Dit zorgde altijd voor tijdverlies, omdat er vaak behoorlijk omgereden diende te worden.

Wiel, bedankt voor je voorbereidingen en gezelschap. Wat mij betreft is een volgende reis samen richting de Balkan een prima plan voor volgend jaar. Tot de volgende keer.