Blog | Ontstressen door motorrijden

 Ontstressen door motorrijden 

(maar werkt niet altijd)

Ontstressen door motorrijden

Inmiddels is het geen vraag meer of motorrijden een positieve invloed kan hebben op je (mentale) gezondheid. Er zijn voldoende filmpjes op YouTube die dit beeld, al dan niet met een wetenschappelijke onderbouwing, bevestigen. 

Wellicht is mijn interesse op dit gebied sterk beïnvloed door het feit dat ik al langer aan PTSS (Post Traumatisch Stressstoornis) lijd. Maar al snel nadat ik ben gaan motorrijden heb ik zelf ervaren welke positieve invloed het motorrijden heeft op mijn welzijn. Sterker nog, ik durf te beweren dat ik mede dankzij het motorrijden nog leef! Wellicht zal ik hier in de toekomst nog uitgebreider op terug komen...... 

Veel stress en fysieke inspanning

Sinds ik terug ben van mijn prachtige motorreis naar- en door Italië was/is het ronduit stressvol. We (mijn vrouw en ik) zijn vele uren bezig geweest met de voorbereidingen en de daadwerkelijke verhuizing van onze oudste. Hij is autistisch en hij heeft de laatste jaren, met minimale begeleiding, geprobeerd om zelfstandig te wonen. Dat is deels gelukt, maar inmiddels is duidelijk geworden dat hij meer begeleiding (en veiligheid) nodig heeft. Door fantastische hulp van de huidige verhuurders kan onze oudste nu weer in een mooi appartement in ons dorp wonen. Zover het goede nieuws.

Het slechte nieuws is dat deze verhuizing, geografisch gezien maar 7 km, betekent dat alle huidige voorzieningen vervallen en opnieuw aangevraagd moeten worden door het wisselen van gemeente en gebiedsindeling v.d. hulpverlening. En dat zijn nu net basisstructuren die voor een autistisch persoon heel belangrijk zijn. Onze oudste is - net als ik - hoogbegaafd, maar hij kan helemaal in paniek raken als zijn basisstructuur wegvalt.

Ik heb de laatste weken dan ook onder grote stress geleefd en teveel fysieke inspanningen geleverd. Dus was het tijd voor een ritje om te ontspannen!

De bochten en navigatie route

Ik was mooi op tijd klaar met de voorbereidingen en om 08.45 uur ben ik thuis vetrokken. Het was licht bewolkt, maar ik wist dat het warm zou worden.

Ik weet niet of het 'wishful thinking' was of gewoon slordigheid, maar ik besloot om de mooie route naar Battice te rijden om vervolgens door te rijden naar het startpunt van de route. Bij Mortoux zag ik dat de N627 naar Battice nog steeds afgesloten was en kon ik de eerste omleidingsroute rijden.

Toen ik in Battice de route opende zag ik tot mijn grote verbazing dat ik weer terug moest rijden naar Luik om vandaar naar het startpunt in Aywaille te rijden. Dat ik naar Battice was gereden was dus een stomme fout van mij!

Maar al snel bereikte ik het startpunt en reed ik de mooie route. Bij de eerste bochtencombinaties merkte ik al dat ik ontzettend houterig reed. Het was alsof ik twee jaren geen motor gereden had. Ook voelde ik al spierpijn in m'n knieën en m'n schouders. Dat was dus geen fijn begin en ik hoopte dat die ongemakken snel zouden verdwijnen. Doorgaans verdwijnen negatieve gevoelens en andere ongemakken na een uurtje motorrijden als sneeuw voor de zon.

Maar tijdens deze rit gebeurde dat niet en na zo'n twee uurtjes rijden had ik het gevoel alsof ik al de hele dag gereden had. Ik was moe, ik kon mij niet goed concentreren en ik speelde met de gedachte om naar huis te rijden. Aangezien ik moeilijk kan opgeven besloot ik om tot lunchtijd door te rijden. Dan zou ik een besluit nemen.

Tijdens de tankbeurt in Luxemburg heb ik een Snickers gekocht om wat zoetigheid te kunnen kauwen. Daarna heb ik, op een mooi en rustig plekje, de motor geparkeerd en m'n boterhammetje gegeten. Daarna nog de Snickers en nog even van de rust genoten. Hierna voelde ik mij weer energiek genoeg om door te rijden.

Ik had gemerkt dat ik tijdens het eerste deel van de rit teveel 'in m'n hoofd zat' en niet met het motorrijden bezig was. En op de een of andere manier was het mij niet gelukt om dat patroon te doorbreken. 

In het tweede deel van deze rit was dit gelukkig anders. Doordat de route nu technischer werd moest ik beter gaan motorrijden en werd ik hierdoor gedwongen om alleen maar met het motorrijden bezig te zijn. Het werden dan ook weer heerlijk ontspannen uurtjes (ontspanning door inspanning). Het geluksgevoel kwam ook weer terug en het motorrijden werd ook direct weer beter!

Daarna kwamen weer de lange doordraaiers, de mooie, goede wegen en kreeg mijn hoofd weer grip op mijn lijf. Dus weer een terugval en weer verkrampt motorrijden.

Toen ik m'n motor thuis parkeerde had ik zo'n 460 km gereden en voelde ik mij alles behalve voldaan. Ik was moe en gefrustreerd. Ik had mij zo op deze dagrit verheugd en nu had ik alleen een slecht gevoel.

Toen ik later moe op de bank lag, heb ik de dag nog eens aan mij voorbij laten gaan. Ik heb de pijnpunten geanalyseerd en ben tot de conclusie gekomen dat mijn lichaam en geest gewoon 'te moe' waren. Ik had de rit gewoon moeten uitstellen.

Maar ik heb ook de positieve punten beter belicht. 

Ik heb bewust de snelheid omlaag gebracht toen ik merkte dat m'n concentratie niet goed was. Ik ben wat rustiger de bochten ingegaan en heb niets geforceerd. De motor heeft weer perfect gedraaid, wat een machine.

En ik heb ontzettend genoten van de uurtjes dat het wel allemaal klopte!