Trainingen | Bergtraining LCVM in Schwarzwald

 Bergtraining LCVM in Schwarzwald

Dag 1

Samen rijden

Het is 07.30 uur (16 augustus 2013) als Pedro, mijn reisgenoot, arriveert. 

Even later zitten we aan een bakje koffie en worden de ervaringen van de laatste maanden uitgewisseld.  Met Pedro heb ik ingeschreven voor een motortraining in Schwarzwald, georganiseerd door LCVM Bergtrainingen.

                    

Klokslag 08.00 uur vertrekken we en genieten we van het mooie weer.  We hebben de route zo ingedeeld dat het grootste deel  (± 450 km) over de Duitse snelweg voert en het laatste deel (±  80 km) binnendoor.

Veel snelwegen en werkzaamheden

Na de eerste 240 km snelweg afgelegd te hebben, besluiten we om niet alleen de motoren van brandstof te voorzien, maar om ook een hapje te eten. In het zonnetje is het inmiddels al zo’n 26 graden Celsius als we onze broodjes en een beker koffie naar binnen werken.

Ook nu staan we weer versteld van het grote aantal bouwplaatsen op de Duitse snelwegen. Geen wonder dat er minder werkelozen zijn.  De Duitse overheid stimuleert in tegenstelling tot het Nederlandse beleid.

De reis verloopt ondanks de vele bouwplaatsen toch voorspoedig. Het valt mij op dat ook de Duitse automobilisten, al is het wat terughoudend en onwennig, ruimte laten voor motorrijders als er filevorming optreedt. 

Ik stoor mij op enig moment dan ook aan een aantal andere (Nederlandse en Belgische) motorrijders die zich met aanzienlijke snelheid en lomp gedrag door de file wurmen. Op deze wijze creëer je geen 'goodwill' als motorrijder; mijn gedachte.

Nadat we deels door Karlsruhe zijn gereden, verlaten we de snelweg en komt het betere werk. De wegen worden smaller, bochtiger en de hoogteverschillen nemen toe. Ook het aantal motorrijders neemt per gereden kilometer toe. 

Schwarzwalder Hochstrasse

Op enig moment bereiken we de bekende Schwarzwalder Hochstrasse. 

Ik waan me op een zondag in Vaals-Epen. 

Wat een mooi uitzicht, maar ook een aanzienlijke verkeersdrukte. 

Geparkeerde auto’s, wandelaars, overstekende dagjesmensen met fotoapparatuur, fietsers in alle kleuren en maten  en tussendoor de motorrijders. 

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik blij was om al die drukte achter me te kunnen laten.

Voor ons lagen nu weer mooie stuurweggetjes tot aan het hotel 3 Könige in Oberwolfach.

Wanneer wij omstreeks 15.30 uur arriveren zijn we de eersten. 

Later volgt de eerste groep die vanuit Nederland vertrokken was. 

Pas veel later arriveert ook de laatste groep. Zij moesten op enige afstand van het hotel omkeren en een heel eind omrijden vanwege een afgesloten weg. Deze kennis zou ons later tot nut zijn.

Introductie

Wanneer de hele groep compleet is, volgt natuurlijk de eerste officiële briefing en maken wij kennis met onze medecursisten en de instructeurs. Ook wordt de route voor de volgende dag al besproken. De groepsindeling (twee groepen) blijft echter nog een geheim.

Dag 2

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijtje wandel ik naar de motor op de parkeerplaats. Daar staan ook al de andere cursisten en de instructeurs.  Ik krijg dan te horen dat ik ben ingedeeld in de groep met Pedro  en dat Arno onze instructeur is.

De instructeur

Het zonnetje schijnt al lekker als we buiten op wat bankjes zitten en Arno de eerste groepsbriefing geeft. Ons groepje bestaat uit 7 mannen met een grote variatie aan kennis/ervaring op het gebied van motorrijden. Wat een uitdaging voor de instructeur!

Arno vertelt dat de huidige dag vooral gebruikt wordt om aan elkaar te wennen, onze rijstijlen en natuurlijk de omgeving (wegen). Het tempo zal daarom niet al te hoog zijn. Daarnaast zal Arno ook beurtelings iemand voor zich uit laten rijden waarbij video opnames worden gemaakt. Dat is wel zo handig om die ’s avonds te bekijken en op basis hiervan ervaringen uit te wisselen.

Rustig wennen

Rustig rijdend neem ik later de omgeving in mij op en natuurlijk maak ik een inschatting van de medecursisten. Daarnaast zijn deze wegen heel geschikt om een goede indruk te krijgen van de vrijwel nieuwe banden (Anakee 3). 

Al rijdend wordt er regelmatig in de spits van het peloton gewisseld. Daarnaast staan we ook regelmatig even stil langs de kant van de weg en kan Arno  een cursist uitvoerig iets uitleggen, waarbij medecursisten al dan niet kunnen meeluisteren.

                    

Rond het middaguur stoppen op het hoogste punt van een berg bij een leuk uitziend restaurantje. Helaas blijkt het gesloten en geeft Arno aan dat 150 meter verderop ook een restaurantje ligt waar we wel terecht kunnen. 

Even zoeken

Het restaurantje ligt echter veel lager dan de weg en wellicht hierdoor rijdt een cursist dit voorbij. Na lang (zenuwslopend) wachten krijgt Arno telefonisch contact met de cursist en dirigeert hij hem naar het restaurantje. 

Wij hebben ondertussen al uitgebreid koffie gedronken en de meesten hebben al van de overheerlijke taart (en) gegeten.  

Na dit ongepland lange oponthoud gaat het weer verder  en doen we allen ons uiterste best om een goede eerste indruk neer te zetten voor Arno en de mede cursisten. 

Uiteindelijk besluiten we omstreeks 15.00 uur om toch nog een lunchpauze in te lassen. 

 

Korte evaluatie

Als we omstreeks 18.30 uur bij het hotel arriveren rest ons nog weinig tijd tot de warme maaltijd.  Toch volgt een nabespreking  van de huidige dag onder het genot van drankje, heerlijk buiten op het terras. Dan is het snel onder de douche en dan naar de eetzaal.

Avondprogramma

Na de maaltijd is er geen tijd meer om 'uit te buiken' , maar geeft John Bruins (organisator) uitleg over de volgende rit.  Op het grote scherm krijgen we de route te zien en vertelt John waar we op letten moeten. 

Dat is toch wel zo handig. Ook bestaat de mogelijkheid om de videobeelden te kopiëren en nog wat na te kletsen. Daarna een drankje of het mandje.

Dag 3

Omdat we een wat langere rit voor de boeg hebben, vertrekken we deze ochtend vrijwel om 09.00 uur. We weten dat er wat wegomleggingen / afsluitingen in de route zitten, maar er zijn geen indicaties dat die echte problemen zullen veroorzaken.

Arno heeft de opstelling wat aangepast en dat is meteen merkbaar. Het tempo ligt meteen beduidend hoger en er wordt lekker doorgereden. 

Ik merk dat ik het hogere tempo wel plezierig vind. Nu kan ik mij lekker op het rijden concentreren en word ik niet meer afgeleid door andere zaken. Dit is waarvoor ik gekomen ben,  zullen we maar zeggen.

'Umleitung' naar?

Op enig moment staan we voor een wegafsluiting en lijkt er een duidelijke omleidingsroute te bestaan. Foutje, bedankt zullen we dan maar zeggen. Na twee bordjes Umleitung mag je het zelf uitzoeken.  Er wordt zelfs niet aangegeven waar die Umleitung je heen brengt.

Na wat links en rechtsaf te zijn gereden lijkt het weer goed te gaan en zitten we weer op de route. Dan staan we plotseling voor een volledig afgesloten weg. Tot ons geluk hebben we een cursist in de groep die op de heenweg ook op deze plaats was vastgelopen.  We besluiten zijn aanwijzingen te volgen en rijden (via een andere afgesloten weg) naar een bereikbaar punt op de route. 

Hier mis je dan toch even die Duitse Gründlichkeit.

Tenslotte komen we zo ook uit bij de tweede groep die, net als wij, het probleem met de wegafsluiting had weten te omzeilen. Na een korte pauze besluiten Kees en Arno (de instructeurs) dat we gezamenlijk naar een geschikte lunch locatie rijden. 

Onze groep rijdt voorop en het gaat lekker bergafwaarts.

. 

Help, geen achterrem

Als we vervolgens bij een splitsing moeten stoppen, zien we een gele motor rechts voorbij schieten. De cursiste op de motor weet haar voertuig net tijdig tot stilstand te brengen en roept hierbij iets naar Arno. Die besluit om rustig door te rijden om 100 meter verderop bij een parkeerplaatsje naast te weg te stoppen. 

De voornoemde cursiste suist achter Arno aan, schiet vervolgens rechts achter hem langs om vervolgens de motor in het gras te leggen. Wat een tafereel, net een slapstick. 

Zij springt gelukkig zonder letsel op en begint meteen uitvoerig uit te leggen dat haar achterrem niet meer werkte. 

Ondertussen vraagt Arno heel rustig of ze toch eerst even haar motor van zijn voet wilt halen. Ja, je maakt wat mee als instructeur!

                        

Gelukkig valt het allemaal mee, twee gebroken spiegeltjes, een achterrem die toch blijkt te werken, maar vooral geen letsel. En wij ons maar afvragen waarom de voorrem niet werd gebruikt?   

En zo gaat het naar de lunch.

Ook na de lunch gaat het goed binnen ons groepje;  de sfeer en de snelheid zitten er goed in.

Toch is een vorm van rivaliteit merkbaar. In de groep bevinden zich maar liefst 4 BMW rijders en zijn er 2 Triumph rijders.  

En zo ontstaat er toch een wij – zij denken tussen bepaalde rijders.  Komt er een blauwig pluimpje uit een BMW uitlaat, dan wordt dat natuurlijk gesprekstof.

Korte evaluatie

Ook deze dag werd afgesloten met een debriefing door Arno, buiten op het terras onder het genot van een drankje. Daarna weer een heerlijke maaltijd en de briefing van de volgende rit door John.

Dag 4

De laatste rit

De laatste dag van de officiële training is alweer aangebroken.  

Vandaag staat een rit naar het oostelijke deel van het gebied op de rol. Op de parkeerplaats is iedereen druk doende met de voorbereidingen als een specifiek geluid mijn aandacht trekt. 

Een cursiste probeert haar gele motor tot leven te brengen.  De machine kucht, ratelt, maar komt niet tot leven. Wat moet dat een vervelend gevoel zijn als je daar staat, te midden van al die motorrijders en je motor wilt maar niet aan slaan. Gelukkig is daar dan die instructeur die even het benzinekraantje op de juiste stand zet. En jawel hoor,  de motor start en weg is ze.  Ja, instructeur word je niet zo maar!

Het wordt een spannende dag omdat we niet alleen een geschikt restaurant moeten vinden voor de lunch, maar ook omdat er ander weer op komst is. In de bovenlagen van de bewolking zijn de voortekens van de weersverandering al duidelijk zichtbaar.

Ook vandaag rijden we in de gewijzigde opstelling en rijden we een mooi tempo. 

Startproblemen

Tot aan de koffie verloopt de rit zonder enig probleem.  Als we na de koffiepauze willen wegrijden, bemerk ik dat er een motorrijder was achtergebleven op de parkeerplaats. Ik keer om en de cursist vertelt dat zijn accu waarschijnlijk leeg is (lichten aan gelaten?).  

Met wat lichamelijke inspanning weten we de motor weer aan de praat te krijgen en gaat het verder. Niet veel later slaat de motor weer af en schiet een Duitser onmiddellijk te hulp. Met behulp van startkabels wordt de motor gestart en biedt deze bereidwillige Duitser zelfs aan dat we de startkabels (gratis) mee nemen; het was zijn reservesetje. 

Heel bijzonder!

Lunch in Rottweil

Het landschap verandert van middelgebergte naar heuvelachtig en tegen de middag rijden we het plaatsje Rottweil binnen. De verkenningseenheid, bestaande uit twee dames in een cabrio, hebben een leuk restaurantje gevonden en daar alvast wat plaatsen gereserveerd. 

We hebben net onze bestellingen doorgegeven als ook de tweede groep arriveert. 

Na enig wachten krijgen we een heerlijke lunch voorgezet. De lunch duurt dan ook wat langer dan gepland.

Eigen tempo rijden

Daarna is het laatste deel van de route al zichtbaar op de Garmin Zumo. 

Arno geeft mij en een medecursist gelegenheid om op eigen tempo te rijden, terwijl hij het geheel op video opneemt.  

Dat was niet tegen dovemans oren gezegd en de snelheid werd opgevoerd.

Helaas zijn we Arno en de groep op enig moment even kwijt geraakt.

Daarna was het 'hergroeperen' en zijn we gezamenlijk, voor het laatst van deze training, naar het hotel gereden.

Eerste druppels tijdens de evaluatie

Toen we gezamenlijk op het terras de dag en de training evalueerden, vielen de eerste regendruppels. 

Het regenfront was gearriveerd en wellicht zou dit vergezeld gaan van onweer.

Getuigschriften 

Na de maaltijd was het tijd voor de getuigschriften - een bewijs van deelname voor elke cursist - en een laatste woord van John Bruins en diens instructeurs.

Dag 5       

Afscheid

Als het laatste ontbijt genuttigd is en ook de drankrekening betaald is, loop ik met mijn spulletjes naar de motor. 

Het heeft gedurende de nacht geregend,  nu is het zwaar bewolkt maar droog. 

Op de parkeerplaats is ieder druk doende met het vastsjorren van bagage, het in orde brengen van (regen) kleding en afscheid nemen van medecursisten en de instructeurs.

Samen uit, samen thuis

Pedro en ik hebben besloten om weer gezamenlijk huiswaarts te rijden en gelet op het weer, hebben we voor de kortste en snelste route gekozen. 

We gokken op beter weer en laten het regenpak in de rol zitten. Als  we net buiten het dorp zijn, zien we dat de wegen droog zijn. Zo plaatselijk zijn hier de regenbuitjes. Al snel  zitten we op de snelweg en houden we de snelheid er goed in. Zo halen we ook de groep die gezamenlijk naar Nederland rijdt, al snel in.

Heel veel regen

Iets ten noorden van Karlsruhe rijden we een mega regenbui in en zijn we zo snel kletsnat dat het (gevoelsmatig) geen nut meer heeft om het regenpak aan te trekken. 

Wel overwegen we op enig moment om te stoppen vanwege de hoeveelheid water op de rijbaan. Ik besluit om toch langzaam door te rijden omdat het idee stil te staan langs de onverlichte (nu donkere) snelweg mij niet echt veilig lijkt.

 

Zo rijden we gedurende langere tijd door de regen tot dat we het regenfront doorkruist hebben. Omdat de buitentemperatuur zo’n 19 graden Celsius is, droogt de motorkleding tijdens het rijden. 

Maar wat ben ik weer blij met de handvatverwarming!

Bij de tankstop halverwege de route besluiten we om ook meteen wat te eten en te drinken. Het zonnetje is doorgebroken en we genieten van de warmte en de koffie. Daarna kunnen we weer goed doorrijden en al snel naderen we de grens bij Aken. 

Hoosbui, temperatuur zakt drastisch

Net voor Aken geeft de temperatuurmeter van m’n Honda 25 graden Celsius aan. 

Als we Aken gepasseerd zijn en Heerlen naderen, rijden we een gigantische onweersbui in. 

De temperatuurmeter zakt binnen de kortste tijd naar 16 graden Celsius, de lucht wordt donkergrijs en hagelstenen kletteren op onze helmen / motoren. 

Automobilisten staan plotseling op de rem en zoeken een plekje langs te snelweg. 

Ondertussen maak ik de afweging of ik ook moet stoppen of langzaam door te rijden. 

Ik zie dat deze bui niet groot is en ik gok erop dat we  binnen enkele minuten rijden eruit zijn.  De gok pakt gunstig uit en binnen enkele minuten is de weg droog en kunnen we weer doorrijden.

Thuis

Als we ter hoogte van Susteren de snelweg verlaten is de buitentemperatuur alweer opgelopen naar zo’n 25 graden Celsius.

Onder het genot van een kop koffie bespreken Pedro en ik de laatste dagen nog eens. Daarna stapt Pedro op z’n Triumph en rijdt hij door naar z’n eigen stekkie.

Terwijl Pedro huiswaarts rijdt, kan ik mijn spullen opruimen en wordt de motor weer op stal gezet.

Terugblik

We hebben enorm geluk gehad met het weer, enkel de laatste dag regen. De temperatuur was ook bijzonder aangenaam om te rijden, niet te warm en zeker niet te koud.

                    

John Bruins en zijn instructeurs (Arno en Kees) hebben weer hun uiterste best gedaan om het iedereen naar de zin te maken. Het debriefen (nabespreken) met behulp van videobeelden is zeker een aanwinst. 

Zo had ik zelf het idee dat ik de motor al ver 'kantelde' maar gaven de videobeelden aan dat er nog veel meer mogelijk is. 

Zo heeft ieder zichzelf kunnen bekijken en daaruit eigen conclusies trekken. Een plaatje zegt nu eenmaal meer dan woorden en de beelden liegen niet.

Het hotel was prima, mooie kamers en goede (vriendelijke) service. Zowel binnen als buiten is het daar goed vertoeven.

Wellicht komt het omdat ik inmiddels al verwend ben door de gevolgde trainingen, of omdat ik zo dicht bij de Eifel en de Ardennen woon, maar Schwarzwald als gebied om motor te rijden is mij enigszins  tegen gevallen. 

Slechte wegen, verkeersdrukte, de rijstijl van de locals en niet echt door kunnen rijden zijn de woorden die nu het eerst in mij opkomen. En wellicht moet je de training in Schwarzwald vóór de training in de Dolomieten doen.

                    

Toch wil ik Arno (instructeur) in het bijzonder bedanken. Hij heeft tijdens de drie trainingsdagen ervoor gezorgd dat er, ondanks de grote verschillen, een leuke groep is ontstaan. Dat was ook te merken aan de sfeer binnen de groep, die was gewoon uitstekend!